Αν η νοσταλγία είναι τροφή της κοσμικής ψυχής που γίνεται συγκεκριμένη με τον άνθρωπο και με τις νοσταλγικές του αναπολήσεις, επικαλούμενη μάλιστα το περιδέραιο της παγκόσμιας μούσας για να καλλύνει τις ατελεύτητες εκζητήσεις της με τις παραδείσιες περιγραφές της, ο νόστος είναι πάντα φιλοσοφικός και συνιστά τη δημιουργική έκρηξη των ουτοπικών και συμβολικών τοπίων κάθε νοσταλγού.
Μόνο με τη φιλοσοφική επιστροφή (νόστο) ο άνθρωπος αναψηλαφεί δημιουργικά τις μύχιες εκζητήσεις της νοσταλγίας και δείχνει πώς η εστία, η περιπλάνηση, η αγυρτεία, όπως μας τις δίδαξαν τα μεγάλα παιδιά του αιώνα γίνεται δημιουργικό παροικείν χωρίς καταγωγική αφετηρία, με αιώνια δηλαδή καταγωγή η οποία ευθύνει το νόημα της έγκοσμης θητείας, της χρονικότητας, της εγκοσμιότητας και του υπερβατικού τους πληρώματος, το οποίο καταξιώνει κάθε ανθρώπινη, πανανθρώπινη εμπνοή που αναζητεί το κάλλος.