Άνθρωποι: πέντε άντρες, τρεις γυναίκες, δύο έφηβοι και δύο αόρατοι αλλοδαποί που αποτελούν το υπηρετικό προσωπικό, μέσα σε μία πολυτελή έπαυλη που τα θεμέλιά της πάσχουν αθεράπευτα. Αλλά κι οι άνθρωποι πάσχουν εξίσου: δέσμιοι ιδιωτικών και ιδεολογικών στερεοτύπων που δεν τους επιτρέπουν να υπερβούν τις εμπλοκές της ζωής τους. Οι δύο αυτές παθήσεις συναιρούνται κάποια στιγμή και εκμαιεύουν, εν ονόματι ενός δήθεν αναγεννησιακού οράματος, μία συλλογική καταστροφή. Οι έφηβοι, γιος και κόρη των ιδιοκτητών του ασθενούς οικοδομήματος, μέσα από έναν ασφυκτικό εγκλεισμό και μία στυγνή επιτήρηση που συνιστούν την εκπαίδευσή τους, θα ταυτιστούν με τους αλλοδαπούς, που έχουν ήδη θυσιαστεί απ’ τους εργοδότες τους, και θα επιτελέσουν το μοναδικό απόλυτο της έσχατης στιγμής, εκείνο που επιβάλλεται εκ των πραγμάτων, δραπετεύοντας έτσι απ’ την πάθηση και φεύγοντας μακριά απ’ αυτήν.