[...] Η Άννα Κινδύνη χαράσσει πάνω στο λευκό χαρτί γραμμές άδολες, αφτιασίδωτες και "άκομψες", γι\' αυτό αδρές γραμμές με ηθικές δεσμεύσεις, έτοιμες να ορκιστούν για την αλήθεια και μόνο τπν αλήθεια. Το σχέδιό της είναι στέρεο γιατί πατά στέρεα σε γνώριμα χώματα· όπως οι ρίζες του δέντρου, έτσι κι αυτή στηρίζεται στη γη του τόπου όπου γεννήθηκε και έζησε, μια γη σπαρμένη με κουράγιο και ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Η Άννα Κινδύνη ζωγραφίζει τις ιστορίες των μορφών της πατρίδας της, αλλά και την ιστορία της κοινής πατρίδας όλων των γυναικών, των μανάδων, των οικογενειών, των χαμένων παιδιών. Η ζωοδόχος μητέρα μέσα στην αδυσώπητη φρίκη του πολέμου στέκεται ορθή, παρηγορεί τρυφερά, αγκαλιάζει, και με τραγική μεγαλοπρέπεια κάνει να ξαναγεννηθεί από την ατομική μοίρα η ανθρώπινη πληθυντικότητα. [...] Η Άννα Κινδύνη, στο πείσμα μιας ανδροκεντρικής αντίληψης για τον Κόσμο, καταγράφει τη ματωμένη διαδρομή της ιστορίας των ανθρώπων, της ιστορίας των γυναικών, της ιστορίας της γυναικείας εμπειρίας και της γυναικείας συνείδησης σαν μια γενική συνθήκη της ανθρώπινης ύπαρξης. Διεισδυτική, αυστηρή και τρυφερή μαζί, αποδίδει τις γυναίκες στην Ιστορία και ζητά με την τέχνη της να αποδοθεί η Ιστορία στις γυναίκες.
Μαζί της, σύντροφοι στις ίδιες αγωνίες και στους ίδιους αγώνες, με το ίδιο πείσμα και την ίδια εμμονή να μη μείνει τίποτα αποξεχασμένο, έχουν συνταχθεί οι καλλιτέχνες του αιώνα της και οι μεγάλοι δημιουργοί άλλων καιρών. [...]

(Γιάννης Ψυχοπαίδης)