Η υπαστυνόμος Λίνζι Μπόξερ καταδιώκει υπόπτους για μια υπόθεση δολοφονιών και ανακαλύπτει πως πρόκειται για ανήλικους εφήβους, οι οποίοι επιπλέον την πυροβολούν! Η Μπόξερ επιτίθεται εν αμύνη, με αποτέλεσμα το κορίτσι να σκοτωθεί και το αγόρι να μείνει παράλυτο σε όλη του τη ζωή. Σα να μη φτάναν όλα αυτά, στη Λίνζι Μπόξερ ασκείται αγωγή από τους γονείς του αγοριού, μια κίνηση που κινδυνεύει να τινάξει στον άερα όλη της την καριέρα και τη ζωή. Πάνω στην ώρα, η αδελφή της, Κατ, της προτείνει να ξεκουραστεί στο εξοχικό της, στο Χαφ Μουν Μπέι και να ανασυντάξει τις δυνάμεις της. Εκεί όμως εμφανίζεται ένας κατά συρροήν δολοφόνος που αφήνει ίχνη παρόμοια με την πρώτη υπόθεση δολοφονίας που ανέλαβε η Μπόξερ δέκα χρόνια πριν κι η οποία παραμένει άλυτη!

Μετά το αξεπέραστο προηγούμενο βιβλίο της σειράς, «Το τρίτο χτύπημα», εδώ παρατήρησα μια κάθετη πτώση στην πρωτοτυπία και τις ανατροπές. Εκτός του ότι το μισό σχεδόν βιβλίο είναι τα πρακτικά μιας δίκης, γραμμένα μεν με συναρπαστικό τρόπο, νομικές ορολογίες που βοηθούν στο σασπένς κλπ. όμως έχουμε στατικές εικόνες και σκηνικά, το υπόλοιπο βιβλίο είναι η εξιχνίαση των δολοφονιών σε μια περιοχή εκτός δικαιοδοσίας της Μπόξερ, η οποία επιπλέον έχει προσωρινά παυθεί από την ενεργό δράση ως την απόφαση των ενόρκων. Η κεντρική ιδέα των δολοφονιών είναι αρκετά ανατριχιαστική και δείχνει πως σε κάποιες περιπτώσεις ο άνθρωπος οδηγείται να πάρει τον νόμο στα χέρια του, όσο κι αν αυτό είναι ηθικά και ανθρωπιστικά μεμπτό. Κατά τα άλλα, η Γυναικεία Λέσχη απλώς δείχνει τη συμπαράστασή της στην Μπόξερ ενώ η δικηγόρος της, Γιούκι Καστελάνο, εντάσσεται σταδιακά ως τέταρτο μέλος στην παρέα μετά τη δολοφονία της εισαγγελέως στο προηγούμενο βιβλίο και ο Τζο Μολινάρι μόλις βρίσκει χρόνο στέκεται στο πλάι της γυναίκας που αγαπάει.

Από την άλλη, η υπόθεση λύνεται με έναν περίεργο κατ’ εμέ τρόπο, σχεδόν εντελώς συμπτωματικά, έτσι που δείχνει πως ο πανούργος ως τότε δολοφόνος απλώς αφαιρείται! Επίσης, δεν κατάλαβα πώς γίνεται και γιατί ένας μικρός χαρακτήρας να οδηγεί την Μπόξερ ακριβώς την ώρα που διαπτράττονται τα εγκλήματα. Και μάλιστα χωρίς αυτός ο χαρακτήρας να δείχνει ότι έχει ψυχολογικά προβλήματα και ότι όλα αυτά που ζούσε (;) τον επηρέσασαν ψυχολογικά. Ένιωσα λες και διάβαζα το «Άσε το κακό να μπει» που εκεί δικαιολγοημένα κάτι τέτοιο φάνηκε αληθινό. Για να μη θυμηθώ την έκφραση: «Η μέρα ξετυλίχτηκε σαν κίτρινη πετσέτα θαλάσσης» (σελ. 106). Περιμένω με μεγάλη αγωνία να διαβάσω το πέμπτο βιβλίο της σειράς και ευελπιστώ κάποια στιγμή να ζήσουμε μια περιπέτεια με πρωταγωνίστρια και κάποιες άλλες από τις κοπέλες.