"Η θηριώδης μούσα" -το δεύτερο βιβλίο στην ποιητική σειρά τσέπης που ξεκινά η Μικρή Άρκτος- συγκεντρώνει μια επιλογή από το έργο επτά αυτόχειρων Αμερικανών ποιητών. Πρόκειται για τους: Βάτσελ Λίντσεϊ, Χάρολντ Χαρτ Κρέιν, Σάρα Τίσντεϊλ, Σίλβια Πλαθ, Ράνταλ Τζάρελ, Τζον Μπέριμαν, Ανν Σέξτον.

Οι ποιητές που ανθολογούνται σε αυτό τον τόμο κατάφεραν να παράγουν αληθινά σπουδαία ποίηση. Δεν χρειάστηκε να χρησιμοποιήσουν την αυτοκτονία τους ως όχημα υστεροφημίας, παρά μόνο το έργο τους, που επειδή ακριβώς απάντησε στο προσωπικό ερώτημα του "ποιος είμαι;" τους άφησε πένητες των λέξεων, ανταλλάσοντας αυτή την απάντηση με το ακριβότερο αγαθό, την ίδια τους τη ζωή.

"Η αυτοκτονία", γράφει ο Αλμπέρ Καμί, "προετοιμάζεται μέσα στη σιωπή της καρδιάς, καθώς είναι ένα μεγάλο έργο τέχνης". Κάθε μεγάλο έργο τέχνης, παράγεται μόνο μέσα από βέβαιους παράγοντες άγχους και απογοήτευσης, και ισοδυναμεί με κάποιο είδος αυτοκτονίας. Για να παράγεις κάτι σπουδαίο είναι ανάγκη να απολέσεις κάτι σπουδαίο. Αυτός είναι ο νόμος και αυτόν βιώνει κάθε αληθινός ποιητής.

Ο ποιητής Γιάννης Αντιόχου που υπογράφει την απόδοση , το σχολιασμό και την εισαγωγή της έκδοσης τονίζει: "Το υλικό που κάθε καλλιτέχνης μπορεί να εξορύξει για να δημιουργήσει τέχνη βρίσκεται πρώτα απ\' όλα μέσα στον ίδιο του τον εαυτό, και όσο μεγαλύτερες προσπάθειες καταβάλει κάποιος για να δημιουργήσει τέχνη, και συγκεκριμένα ποίηση, τόσο μεγαλύτεροι είναι και οι κίνδυνοι που έχει να αντιμετωπίσει. Η "Μούσα" της ποίησης, που από τα ομηρικά έτη κι έπειτα κάθε ποιητής επικαλείται προκειμένου να λάβει την έμπνευση, μετατρέπεται πολλές φορές σε μια "Θηριώδη Μούσα". Ουσιαστικά, η έννοια της αυτοκτονίας στην ποίηση αναδύεται μέσα από το ερώτημα που ο ποιητής θέτει στον εαυτό του σχετικά με τη βαθιά, εσωτερική του ταυτότητα. Το ερώτημα "ποιος είμαι;" γίνεται αίφνης η μεταφορική σκανδάλη στο πιστόλι της ποίησης".