Στις 26 Απριλίου 1336 ένας τριανταδυάχρονος ποιητής, ο Φραγκίσκος Πετράρχης, αποφασίζει να ανεβεί στην κορυφή ενός βουνού για να ατενίσει από ψηλά τη θέα. Αλλά εάν σήμερα μια τέτοια απόφαση μοιάζει τετριμμένη, τον 14ο αιώνα φαίνεται ότι ηχούσε παράδοξα. Γιατί να θέλει κανείς να κοιτάξει τη φύση αντί να ζήσει μέσα της; Τι κρύβεται άραγε πίσω από αυτή την πρωτόγνωρη επιθυμία; Ο πρώτος που αναρωτιέται και ταλαντεύεται είναι ο ίδιος ο ποιητής. Για να καταλάβει λοιπόν τί του συμβαίνει, καταγράφει τις σκέψεις του σε μια επιστολή που την απευθύνει σε έναν μοναχό. Στις αντιφάσεις της αναγνωρίζει κανείς τους σπασμούς του μεσαιωνικού κόσμου που, στη χαραυγή της αναγέννησης, εκπνέει. Ωστόσο, η απώλεια της μεσαιωνικής συνείδησης ανανεώνει μοιραία και τον τρόπο προσέγγισης της πραγματικότητας: η φύση μπορεί πλέον να γίνει αντιληπτή όχι ως θρησκευτικό βίωμα αλλά ως κοσμικό τοπίο. Εδώ έγκειται και η σημασία της παρούσας επιστολής πέρα από υψηλής αξίας λογοτεχνικό κείμενο, αποτελεί και την ιδρυτική πράξη της δυτικής τοπιογραφίας.

Ο τόμος περιέχει τα κείμενα:
- Jerome Verain, "Εισαγωγή: στον ανάλαφρο αέρα των ποιητών"
- Πετράρχης, "Η ανάβαση στο όρος Βεντού"
- Νίκος Δασκαλοθανάσης, "Επίμετρο Ι: Πετράρχης και Posteritati"
- Jerome Verain, "Επίμετρο ΙΙ: η ζωή του Πετράρχη"