Θάλασσα του μύθου και της ιστορίας, του Θησέα και του Θεμιστοκλή, του Ελύτη και του Σεφέρη, των σφουγγαράδων πικροθάλασσα. Οι θεοί του Ολύμπου μάθαιναν από τους Τρίτωνες και τις Νηρηίδες τα μυστικά της. Οι σύγχρονοι, που δεν πιστεύουμε σε αυτά, πήραμε σόναρ και βαθυσκάφη και τη βάλαμε στον τομογράφο για να δούμε τα σωθικά της. Κομπιούτερ και μαθηματικά μοντέλα, συναρτήσεις και στατιστικές, έδειξαν πόσα ψάρια απόμειναν και πόσο θα μας πάρει να τα πιάσουμε όλα. [...]

Όμως, κάποιοι ύφαλοι ανοικτά στο πέλαγος, αθέατοι μέσα στο βαθύ μπλε, εκεί που η θάλασσα είναι σχεδόν πάντα ανταριασμένη, μας ξέφυγαν. Αυτούς φωτογραφίσαμε για να δείξουμε ότι δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τους αντίστοιχους της Ερυθράς Θάλασσας, όπου εάν διανοηθείς να ψαρέψεις έστω και ένα ψάρι, κινδυνεύεις να καταλήξεις στις Αιγυπτιακές φυλακές. Εμείς, βέβαια, δεν θα ψηφίζαμε ποτέ τέτοιους βάρβαρους νόμους για να προστατέψουμε τα ψάρια, που στο κάτω κάτω της γραφής, η αξία τους υπολογίζεται με το κιλό.

Ως πότε θα υπάρχουν αυτοί οι υποβρύχιοι παράδεισοι; Αν δεν αλλάξουμε άμεσα νοοτροπία και αν δεν λάβουμε μέτρα προστασίας, πολύ σύντομα θα εξαφανιστούν. Με ευθύνη όλων μας...

Γιώργος Αβαγιανός