Το πρωινό της 3ης Ιανουαρίου του 1889 στην πλατεία του Καρόλου Αλβέρτου στο Τορίνο ένας αμαξάς μαστιγώνει το άλογό του. Ο περαστικός Φρειδερίκος Νίτσε ορμάει κλαίγοντας κι αγκαλιάζει το λαιμό του ζώου. Αμέσως μετά, σωριάζεται καταγής. Ήταν το σημείο μηδέν της διανοητικής του κατάρρευσης -ή του ολοκληρωτικού του επαναπροσδιορισμού-, έντεκα χρόνια πριν τον βιολογικό του θάνατο, τον Αύγουστο του 1900. Τριάμισι χρόνια αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 1892, ο Νίτσε βρίσκεται παράλυτος στο κρεβάτι του και βυθισμένος στην ασυνειδησία: όταν η μητέρα του τον ρωτάει, κατά τη συνήθειά της, "Μ\' αγαπάς;", εκείνος επιμένει να απαντάει, αντί για "Ich liebe" (σε αγαπώ), "Ich bebe" (που σημαίνει τρέμω). Λανθάνουσα γλώσσα ενός σβησμένου νου;

Εικοσιεννιά χρόνια μετά, το φθινόπωρο του 1921, προβάλλεται στους κινηματογράφους της Αμερικής η ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν "Το Χαμίνι" ("The Kid"). Στα πρώτα λεπτά της ταινίας ο Σαρλό βρίσκεται στο ρείθρο του δρόμου, με ένα ανεπιθύμητο, παρατημένο μωρό στα χέρια - ενώ το βλέμμα του πέφτει στη σχάρα του υπονόμου...

Το "Ich bebe" είναι μια στιχουργημένη αφήγηση (ένα "μετα-μυθιστόρημα") σε 60 (συν 2) Κεφάλαια, όπου ένας έντρομος αφηγητής επιχειρεί να πλανηθεί ανάμεσα στα δύο αυτά γεγονότα - ανάμεσα στον Νίτσε που αγκαλιάζει το λαιμό του αλόγου και στον Σαρλό που, κρατώντας το έρημο μωρό, αναμετρά τον υπόνομο... Η περιπλάνηση του αφηγητή ξεκινά από τον μυθολογικό χρόνο, από τον Όμηρο, τον Αίσωπο και τις λογής μπαγαποντιές των αθανάτων, και ξεβράζεται στην επερχόμενη ιστορία - φέρ\' ειπείν, στα πτώματα των πνιγμένων μεταναστών στη θάλασσα. Ενδιαμέσως, οι ανάγκες και οι απάτες των ανθρώπων: το μέλι του Ηράκλειτου, η απελπισία του Πλάτωνα, οι κουρελήδες που περπάτησαν στις όχθες της λίμνης Γενησαρέτ, ο Φραγκίσκος και ο Μποτιτσέλι, ο Γαβριάς και ο Παζολίνι, οι στερνές ματιές του Καβάφη, οι αστρολόγοι του Βαγιαζίτ, ο δήμιος του Τζορντάνο Μπρούνο...

Ο αφηγητής πασχίζει να ανιστορήσει "το μεγάλο βιβλίο που λένε πως περιέχει τα πάντα", να ξαναστήσει τον κόσμο ως διαδοχή σωμάτων και όχι ως διαδοχή θανάτων.

Μετά τα "Μελένια λεμόνια", ο Τριαρίδης καταθέτει ένα κείμενο που τρέμει εξίσου σε κάθε του σελίδα.