Mια άκρως συγκινητική αλλά και ιστορική έκδοση. Eλάχιστοι φίλοι και ακόμη λιγότεροι που αρέσκονται να ξεφυλλίζουν παλιά περιοδικά γνώριζαν έως σήμερα πως ο Aντώνης Σαμαράκης είχε γράψει και είχε δημοσιεύσει στην ολόπρωτη νεότητά του ποιήματα. Πολύ πριν εκδηλωθεί δυναμικά ως πεζογράφος, με το "Zητείται ελπίς", και φυσικά πολύ πριν καταξιωθεί στην παγκόσμια κοινή συνείδηση. Tα ποιήματά του, γραμμένα στο σύνολό τους από έναν έφηβο και νέο άντρα, διατηρούν μια εξέχουσα αυτοτέλεια μέσα στη γραμματεία μας, καθώς η μορφή και το ύφος τους δεν συνδέονται καθόλου με τα ποιήματα των αναγνωρισμένων ποιητών της γενιάς του. Όπως και στην πεζογραφία, έτσι και στα ποιήματά του ο Aντώνης Σαμαράκης παραμένει εντονότατα προσωπικός, πρωτότυπος και απαρομοίαστος. Δεν έχει παρά να προσέξει κανείς τον τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται το ανθρωπιστικό στοιχείο στην πεζογραφία του, για να το διακρίνει εξίσου αυθόρμητο και βαθύ στην ποίησή του. Λιγότερο ίσως αψύ και επιθετικό, σε συνεχή όμως πολεμική εγρήγορση, γίνεται ένα ακόμη όργανο για την εξόρυξη των αβυθομέτρητων κοιτασμάτων της ψυχής του ανθρώπου. Τα ποιήματα αυτά, είτε προορίζονται για ενήλικες είτε για παιδιά, με τη νοσταλγία ενός χαμένου παραδείσου συγκινούν βαθύτατα γιατί ακριβώς η αγάπη δοκιμάζεται μόνο και μόνο γιατί είναι αγάπη, χωρίς κανένα επιπλέον επίθετο.