Αρκετά διασκεδαστικό και ταυτόχρονα σε προβληματίζει. Είναι μια προσωπική εξομολόγηση του συγγραφέα προς τους συνομηλίκους της γενιάς του κι εκφράζει την κουλτούρα, τις τάσεις, τις ιδέες και τα προϊόντα που μας επηρεάσανε. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ΤΙΣ αναμνήσεις που περιγράφει, μιας και η δική μου προεφηβεία και εφηβεία έγλυφε τη δεκαετία του 1990 αλλά αρκετά πράγματα τα θυμάμαι έστω και αμυδρά. Ο συγγραφέας επεκτείνεται σε όλα: από την πολιτική κατάσταση και τη νοοτροπία, τα περιοδικά, την τηλεόραση (ειδικά η σελίδα για τη Νάκη Αγάθου απολαυστικότατη), τα προϊόντα ευρείας κατανάλωσης, τα γουώκμαν και τα βίντεο, ντισκοτέκ και φυσικά τη μουσική. Με συνήρπασε το κεφάλαιο για το τηλέφωνο, το σταθερό και του περιπτέρου, τις διαδικασίες και τα κόλπα για να πιάσουμε γραμμή (κι αλήθεια η φράση «δε σε ακούω, πάτα το μηδέν» είναι καθαρά μουσειακού χαρακτήρα). Με παρακίνησε να ακούσω αρκετά κομμάτια στο youtube ομολογώ για να μπω στο πνεύμα της εποχής και να θυμηθώ κάποια αμυδρά κι εγώ στοιχεία. Σε γενικές γραμμές δεν είναι δοκίμιο, είναι ένας καλός φίλος που σου θυμίζει (αν έχετε μεγαλώσει μαζί) ή σου εξηγεί (αν είσαι μικρότερος ή μεγαλύτερος) πώς ήταν η γενιά του \'80, πώς αναπτύχθηκε κι εξελίχθηκε, τι σκέφτεται, τι θα μπορούσε να κάνει για αυτόν τον ρημαδιασμένο τόπο. Δεν φλυαρεί, δεν πετά από το ένα στο άλλο (αν και δεν κατάλαβα τα κεφάλαια σε τι χρειάζονται) και περνάς καλά, αναλογιζόμενος τι έζησες και αναρωτώμενος τι θα κάνεις. Όμορφο και απλό.