Το βιβλίο αυτό δεν είναι μια ακόμα ποιητική συλλογή αλλά η ανάγκη κι η υποχρέωση μέσα στην ισοπεδωτική εποχή μας να καταγραφτούν και να φυλαχτούν κάποια ήθη, έθιμα, παλιές καταστάσεις που σημάδεψαν τον τόπο κι άλλες νεώτερες που μας πονούν. Όλα αυτά είναι γραμμένα σ\' αυτή την ιδιαίτερη ντοπιολαλιά, τα ικαριώτικα που έχει τις ρίζες της βαθιά μέσα στο χρόνο. "Λαλιά των θεών" την έγραψε ο ιστορικός Ι. Μελάς τη δεκαετία του \'50, "θαμμένη γλωσσική Πομπηία" την ανέφερε ο Γ. Χατζηδάκης, γλωσσολόγος κι ακαδημαϊκός μετά την επίσκεψή του στο νησί το 1892.

Και είναι πράγματι μια γλώσσα γεμάτη με ομηρικές λέξεις η οποία λόγω της απομόνωσης του νησιού, μέχρι τη δεκαετία του \'50 είχε διατηρήσει τα περισσότερα στοιχεία της.

Αυτή η απομόνωση ήταν αιτία για τη διατήρηση πολλών εθίμων και ενός ήθους που δύσκολα απαντιέται σε άλλα μέρη.

Στην αυγή του νέου αιώνα που οι αποστάσεις μηδενίστηκαν και ο καθένας έχει πρόσβαση παντού, που το ιδιαίτερο, το μοναδικό, χάνονται ή στην καλύτερη περίπτωση μπαίνουν στο μουσείο, εμείς ας το κρατήσουμε στο μυαλό και την καρδιά μας. Άλλωστε, κι επειδή τα πάντα κινούνται κυκλικά, "θέλει ο καιρός γυρίσει".

Χρύσα Ι. Καζάλα, 2007