Σε μια μικρή μακεδονίτικη πόλη, και συγκεκριμένα στη βίλα "Αθηνά", ο θάνατος κυκλοφορεί πιο άνετα κι από τους ίδιους τους ενοίκους της. Οι τελευταίοι είναι πολλοί: υπηρέτες, κηπουροί, σοφέρ, γιοι, κόρες, ξαδέλφια, φίλοι, ανίψια, γαμπροί, νύφες, συνεταίροι... Mια σπαρταριστή ταξική πινακοθήκη τυπικών Ελλήνων της επαρχίας, το κύριο χαρακτηριστικό των οποίων, αυτό που περιέργως τους ενώνει, είναι ότι κανείς δεν εκτιμά πραγματικά κανέναν.

Όλοι εξαπατούν και εξαπατώνται αμοιβαίως. Όλοι συνωμοτούν με τη φυσικότητα με την οποία παίρνουν το πρωινό τους και όλοι είναι πιθανά θύματα μιας ενδοοικογενειακής συνομωσίας. Όλοι αποβλέπουν στην τεράστια περιουσία που αφήνει πεθαίνοντας αιφνίδια (αυτοκτονία; αρρώστια; ατύχημα; φόνος;) ένα βράδυ αρραβώνων ο δύστροπος γενάρχης της οικογένειας και ιδιοκτήτης της βίλας.

Κάθε κουβέντα των ενοίκων και των επισκεπτών, κάθε συνομιλία, κάθε πράξη, κάθε κίνηση προκαλεί το ρίγος ενός προαναγγελθέντος θανάτου, του οποίου ο αναγνώστης αδυνατεί (μέχρι και την τελευταία σελίδα) να εντοπίσει την προέλευση.

Σ\' αυτή την ιστορία πυκνού αστυνομικού μυστηρίου καθετί που αναπνέει έχει ίσες πιθανότητες να είναι θύτης και θύμα. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει άλλοθι για κανέναν. Κι όποτε υπάρχει ανατρέπεται γρήγορα από μια πλοκή που, από ένα σημείο κι ύστερα, υποχρεώνει τον εμβρόντητο αναγνώστη να πάρει τις αποφάσεις του...

Σε έναν σκοτεινό κόσμο, που φαινομενικά δείχνει αθώος αλλά στην πραγματικότητα σπαράσσεται όπως οι αντίπαλοι σε μια άγρια παρτίδα σκάκι υψηλού επιπέδου, τα ίχνη που οδηγούν στον δολοφόνο συνεχώς καλύπτονται από τα νέφη της ψυχής των ηρώων. Ο συγγραφέας όμως, με ιδιαίτερη μαεστρία που απέδειξε και στο προηγούμενο πολυδιαβασμένο του μυθιστόρημα, "H παραλλαγή" του Γιώργου Δαρσινού, κινεί τους χαρακτήρες του όχι ως άβουλα πιόνια αλλά ως αυτό που είναι: υπάρξεις μοναχικές δεμένες στη σκακιέρα της σύγχρονης σκληρής συναλλαγής.

Όσοι θυμούνται με ενθουσιασμό το περίφημο "Δέκα μικροί νέγροι" της Άγκαθα Κρίστι εδώ θα ανακαλύψουν έναν άξιο κληρονόμο. Όσοι απόλαυσαν το βιβλίο "H παραλλαγή" του Γιώργου Δαρσινού εδώ απλώς θα χειροκροτήσουν...