Η αισθητική της έννοιας -Λόγος- και η λογική του ήχου -Μουσική- συνεργούν αδιαίρετα ώστε να αναδεικνύεται, καθαρά και έγκυρα πάντα, η λησμονημένη δίδυμη cpύση της ανθρώπινης φωνής, η οποία άδοντας και μιλώντας δάμασε την Κραυγή.
Η Λίτσα Λεμπέση δημιουργεί -συνθέτει μια δική της πρόταση Λόγου συναρμόζοντας και εμπλουτίζοντας- διευρύνοντας τα οργανικά εκείνα στοιχεία τα οποία, απλώς, την βοηθούν (και γι\' αυτό ακριβώς τα επιλέγει, ως προσφορότερα) στην τολμηρή απόπειρά της να εξασφαλίσει την αρτιότητα και συνεπώς την δραστικότητα της γλώσσας. Κρίνω ότι το κατόρθωσε. Η πεποίθησή μου είναι ότι το έργο της (και δεν θεωρώ καθόλου τυχαίο που η ίδια είναι ποιήτρια) είναι ένα ώριμο πλάσμα πρωτογενούς, δηλαδή δημιουργικής λειτουργίας της τέχνης της.

Γιώργος Χειμωνάς