Ο Τζανής πήρε το δαχτυλίδι, το σήκωσε προς τα πάνω και το έβαλε σε σημείο που να μπορεί να βλέπει στο εσωτερικό του το ολόγιομο φεγγάρι. Έκλεισε τα μάτια του και έκανε μια ευχή. Έπειτα το έδωσε στη Φραντζέσκα. Εκείνη το πήρε και, αφού έκανε τη δική της, γύρισε προς τον Τζανή, που την κοιτούσε. "Είμαι σίγουρη πως και οι δυο κάναμε την ίδια ευχή", ψιθύρισε.
¨
Ο Τζανής άρχισε να παίζει με την κιθάρα του και μαζί άρχισαν να σιγοτραγουδούν το "Χάρτινο το φεγγαράκι, ψεύτικη η ακρογιαλιά..." Η Φραντζέσκα έγειρε στον ώμο του. Οι φωνές τους έσμιξαν μες στην ηρεμία της νύχτας. Μαζί με τ\' άστρα μετρούσαν το χαμένο χρόνο. Μετρούσαν τις σιωπές που μάτωσαν τον έρωτά τους· τα λάθος μάτια που κοιτούσαν τόσο καιρό. Πόσο γλυκό, όμως, φαινόταν απόψε τούτο το βράδυ, παρά την ελαφριά ψύχρα...