Κάποτε οι πόλεις ήταν απλοί τόποι σύναξης και αμοιβαίας προστασίας - αλλά και τα ιδανικά θερμοκήπια μιας αγελαίας ανθρωπότητας, ενός άβουλου κοπαδιού ανθρώπινων προβάτων. Σ’ αυτές μάθαμε να σκύβουμε το κεφάλι, και σκύβοντας το κεφάλι πάψαμε να βλέπουμε τ’ αστέρια. Και με το χρόνο οι πόλεις εξελίχτηκαν σε μαντριά και σε φυλακές - ως τη στιγμή που ο άνθρωπος ωρίμασε αρκετά για ν’ απαλλαγεί από τα δεσμά του και να ξεφύγει από τα μαντριά-πόλεις. Τόσο ώριμος ώστε ν’ απαλλαγεί ακόμη κι από τα δεσμά των κοινωνικών, θρησκευτικών και πολιτικών ιδεολογιών!
Αλλά μήπως ήταν πλέον αργά γι’ αυτόν; Γιατί, με την ωρίμανση φτάνει γοργά και η σαπίλα.
Ίσως η Γη να χρειαζόταν κάτι πολύ πιο φρέσκο πλέον, κάτι που θα έβλεπε με νέα μάτια και θα βάδιζε σε νέους δρόμους.
Αλλά το νέο κρύβει πάντοτε πολλές εκπλήξεις.