Το πρώτο βιβλίο του Mitchell που διαβάζω και οι απαιτήσεις ήταν πολλές, δεδομένου του μεγάλου κοινού που έχει ο συγγραφέας.Το βιβλίο πραγνατεύεται ένα αρκετά σύνηθες θέμα, αυτό της ζωής ενός 13χρονου παιδιού, μέσα απο την οικογένεια, το σχολείο, τις φιλίες και τον έρωτα. Παρότι μπορεί να φαίνεται κλισέ, το ευχαριστήθηκα αυτό το βιβλίο.Ο συγγραφέας υφαίνει ιστορίες, με γραφή μεστή και απλή, στις οποίες ο ήρωας του ταλαιπωρείται, προβληματίζεται, ανησυχεί, απογοητεύεται. Ωστόσο, δεν σου μαυρίζει την ψυχή. Ο τρόπος που διαχειρίζεται τις καταστάσεις και τα άτομα είναι η ουσία του βιβλίου, καθώς και οι συνέπειες αυτών. Πολυάριθμες αναφορές σε θέματα σχολικού εκφοβισμού, λεκτικής και σωματικής βίας, την αποδοχή απο φίλους και την αίσθηση οτι ανήκεις κάπου και εισαι αρεστός, καθώς και την επίδραση της κλονισμένης σχέσης των γονέων. Το τέλος κάπως απαισιόδοξο και καθόλου γλυκανάλατο, οπως ακριβώς αρμόζει στο βιβλίο ύστερα απο ολη αυτή την υπόθεση.Μπορεί το βιβλίο να μην είναι κάτι ξεχωριστό που θα σου μείνει για πολύ καιρό στο μυαλό, η ανάγνωσή του όμως είναι απολαυστική, γεμάτη μουσικές και συνήθειες μίας άλλης εποχής που σε μεταφέρουν στο κλίμα τις εποχής.

Δυστυχώς δεν ζούμε στην εποχή και τη χώρα που περιγράφει ο συγγραφέας για να ζήσουμε μέσα στο βιβλίο και να μυρίσουμε την αναπαράσταση της χαμένης εικόνας. Σκηνικά και λεπτομέρειες, ήχοι και γεύσεις μιας παιδικής εποχής που συμπληρώνουν την ψυχολογία ενός έφηβου παιδιού που παλεύει με τη βραδυγλωσσία του βρίσκοντας διεξοδο στη λογοτεχνία. Πολλές λεπτομέρειες αλλά και ανθρώπινη ψυχολογία, οι νταήδες του σχολείου και τα κόμπλεξ που δημιουργούν σε άλλα "επιφανεικά" "κατώτερά" τους παιδιά τα έχω ζήσει κι εγώ και συμπορευόμουν με τον πρωταγωνιστή στην κρίσιμη εφηβική ηλικία του. Όμορφη η λύση και το τέλος.