Ο Ντέιβιντ Ίρβινγκ θυμάται τις τετρακόσιες ημέρες που πέρασε στην απομόνωση της παλαιότερης φυλακής της Αυστρίας όταν, βάσει ενός σταλινικού νόμου του 1945, καταδικάστηκε το 2005 σε φυλάκιση για μια ιστορική διάλεξη που είχε δώσει πριν από δεκαέξι χρόνια.

"Το μόνο που παρατήρησα, εκτός από οδοφράγματα και ελικόπτερα που πετούσαν πάνω από το κεφάλι μου, ήταν πως μετά την καταδίκη μου ήμουν περικυκλωμένος από οκτώ αστυνομικούς των ειδικών δυνάμεων με περιβολή μάχης και με αυτόματα Glock, οι οποίοι με οδήγησαν βιαστικά στο κελί μου μέσα από έναν λαβύρινθο μυστικών περασμάτων και εξωτερικών σκαλιών. Τώρα ξέρω το λόγο".

"Ναι", έγραψα κοροϊδευτικά σ\' ένα φίλο στη Βιρτζίνια των ΗΠΑ, στις 10 Νοεμβρίου του 2006: "Στις ημέρες μας γίνεται πραγματικά όλο και πιο επικίνδυνο να είναι κανείς πραγματικός ιστορικός. Βέβαια, τα καλά νέα είναι πως, από τότε που με απήγαγαν και με δίκασαν εδώ, στη Βιέννη, έχω λάβει γύρω στα δύο χιλιάδες γράμματα, και όλα (εκτός από δύο γράμματα γεμάτα μίσος) ήταν υποστηρικτικά, γεγονός που ανησύχησε τόσο πολύ το δικαστή, ώστε ζήτησε στα κρυφά ειδική προστασία στην αίθουσα του δικαστηρίου (τη μεγαλύτερη της Αυστρίας) κατά την ημέρα της δίκης, σίγουρα για το ενδεχόμενο που θα έκαναν την εμφάνισή τους δύο κρυμμένες μεραρχίες των Waffen SS με πλήρη εξάρτυση μάχης και με επικεφαλής τον Otto Skorzeny, έτοιμες να με σώσουν! Η παράνοιά τους εδώ είναι απύθμενη."