Με το ρίζωμα μίας ιστορίας στη φύση γεννιέται το τοπίο. Ο αποχαιρετισμός δυο ανθρώπων που συναντιούνται κάπου στην ελλαδική επικράτεια και ύστερα αποσύρονται είναι αποχαιρετισμός του ίδιου του τοπίου. Το τοπίο αργά αργά ξεμακραίνει και σβήνει μαζί με τις προσωρινές ιστορίες των συναντήσεων και των αποχαιρετισμών, των προσδοκιών και της επώδυνης νοσταλγίας ή της λύτρωσης που αφήνουν πίσω τους. Μετέωρη παραμένει η αναρώτηση αν όντως συνέβη κάτι κάποτε ή αν το ίδιο το περιστατικό ήταν αποκύημα της αχαλίνωτης φαντασίας, φαντασίωση και κατασκευή της αδύναμης μνήμης. Την εμπειρία αυτή φέρει ο καθένας και η καθεμιά τη στιγμή που -για παράδειγμα- παρέρχεται η εποχή του καλοκαιριού. Η παρέλευση του καλοκαιριού δεν είναι μόνο ο αποχαιρετισμός του άλλου προσώπου ή μιας περίστασης αλλά και ο αποχωρισμός του τοπίου, που μεταπίπτει στην ευτυχή εγκατάλειψη και τη λησμονιά. Κάθε καλοκαίρι είναι το τελευταίο καλοκαίρι, όπως τα παιδικά χρόνια που παρέρχονται είναι οριστικώς και αμετακλήτως τα τελευταία παιδικά μας χρόνια.

Αίγινα, Σούνιο, Ακρόπολη, Ισθμός της Κορίνθου, Μαλιακός κόλπος, Μήλος, Σαντορίνη, Κρήτη, Παγασητικός κόλπος, Νέστος ποταμός - είναι τόποι τους οποίους αναθυμούμαστε αφού έχουν εν τω μεταξύ οριστικά απολεσθεί. Όχι πια Αίγινα, όχι πια Σούνιο, όχι πια Ακρόπολη, όχι πια Ισθμός, όχι πια Μαλιακός, όχι πια Μήλος, όχι πια Σαντορίνη και Κρήτη, όχι πια Παγασητικός/όχι Νέστος ποταμός. Η απώλεια του τόπου δεν είναι μόνο βίωμα ματαίωσης, εφόρμησης και ανάσχεσης της επιθυμίας. Η απώλεια του τόπου είναι και η ιστορική εμπειρία του σύγχρονου εποικισμού και της ερημοποίησής του.