Δεν είμαι λάτρης της ξένης λογοτεχνίας, προτιμώ να βαδίζω σε γνώριμα μονοπάτια, με γνώριμα ονόματα, γνώριμες λέξεις, γνώριμα μέρη. Όταν είναι να διαβάσω ξένη λογοτεχνία κοιτάζω πάντα να διαβάζω το πρωτότυπο στη γλώσσα που γράφτηκε -και το λέω αυτό γιατί συνήθως διαβάζω Άγγλους ή Αμερικάνους συγγραφείς. Στην συγκεκριμένη περίπτωση επειδή ήταν δώρο το παρόν βιβλίο και με πολύ ωραία αφιέρωση μάλιστα, το διάβασα και όχι στην πρωτότυπη μορφή του -μιας και η συγγραφέας είναι Χιλιανή και το έγραψε στα ισπανικά, γλώσσα για την οποία έχω πλήρη άγνοια.

Το βιβλίο χωρίζεται σε τρία μεγάλα κεφάλαια. Χωρίς ντροπή ομολογώ πως το δεύτερο είναι το πιο ωραίο, στα άλλα δυο λείπει η δυναμική. Στο δεύτερο υπάρχει η δράση, τα πάθη, ο έρωτας, τα μίση, ενώ στο πρώτο και στο τρίτο η ιστορία απλά κυλάει μένοντας στάσιμη. Η συγγραφέας αναλώνεται σε τεράστιες περιγραφές καταστάσεων, συναισθημάτων, προσώπων, χώρων κάτι το οποίο κουράζει τον αναγνώστη. Το δεύτερο κεφάλαιο έχει μία επαναστατική και αντιστασιακή χροιά η οποία δένει με την ερωτική ιστορία που περιγράφεται.

Θα το χαρακτήριζα ένα αισθηματικό μυθιστόρημα με μία αναφορά στους εξόριστους από την Χιλή επί Πινοσέτ. Η συγγραφέας μερικές φορές φιλοσοφεί με δυσνόητες μακρόσυρτες εκφράσεις που θυμίζουν Paulo Coelho. Ένα βιβλίο που δεν σου προσφέρει τίποτα στο τέλος του, απλά διαβάζεται ευχάριστα.