Το έργο του Andre Green συγκαταλέγεται μεταξύ των πιο σημαντικών κειμένων της σύγχρονης ψυχανάλυσης. Είναι από τα έργα που παρέχουν στον σύγχρονο αναλυτή τη δυνατότητα να αναπτύξει όσο το δυνατόν καλύτερα την αιχμή της φροϋδικής θεωρίας και να έρθει αντιμέτωπος με τις τεχνικές δυσκολίες που ενέχουν οι ακραίες καταστάσεις. Καταφέρνει να ενσωματώσει, στους κόλπους μιας αυστηρής μεταψυχολογίας, τις σημαντικότερες μεταφροϋδικές συνεισφορές της Melanie Klein, του Βion και της γαλλικής ψυχανάλυσης σε όλο της το φάσμα, συμπεριλαμβανομένων των πιο γόνιμων στοιχείων της συνεισφοράς του Lacan. Πρόκειται για ένα έργο σημαντικό λόγω του όγκου των δημοσιεύσεών του και της ποικιλίας των θεμάτων του, τα οποία εκτείνονται από την καθημερινή ψυχαναλυτική κλινική μέχρι τα σαιξπηρικά κείμενα.

Μετά τη σύντομη βιογραφική μελέτη που διαφωτίζει το θέμα της στράτευσης του Andre Green μέσα στο ψυχαναλυτικό κίνημα, διακρίνονται οι βασικότεροι άξονες του έργου του: από το ζωντανό λόγο στην κλινική του κενού και στη θεωρία του αρνητικού, από τη μητέρα σε όλες της τις καταστάσεις, φαλλική, μαύρη μητέρα ή νεκρή μητέρα, στην έννοια της τριτότητας και στην εφαρμοσμένη ψυχανάλυση. Η πορεία του ως κλινικού και ως θεωρητικού αναπτύσσεται παράλληλα με την πορεία του ως αναλυτή των πολιτισμικών φαινομένων. Τέλος, η μαχητική πνοή πολλών γραπτών του σκιαγραφεί τη θέση που ο Andre Green πήρε στις ανοιχτές αντιπαραθέσεις με τους αναλυτές παιδιών και τους υπέρμαχους των νευροεπιστημών ή του λακανισμού.