Η τέχνη του πηλού δεν έπαψε ποτέ να ασκείται στον ελλαδικό χώρο, διαγράφοντας μια μακρά και ενδιαφέρουσα πορεία από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας. Την περίοδο που ακολούθησε την τουρκική κατάκτηση του Βυζαντινού κράτους, αλλά και πριν, τα κεραμικά αντικείμενα αποτελούσαν απαραίτητα χρηστικά αντικείμενα για κάθε νοικοκυριό ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης.
Το μεταβυζαντινό τραπέζι στρωνόταν με εφυαλωμένα επιτραπέζια αγγεία, όπως κούπες και πινάκια, φλιτζάνια και μαστραπάδες. Παρά την ένδεια του υλικού και τις περιορισμένες ανασκαφικές έρευνες, μπορούμε με βεβαιότητα να υποστηρίξουμε ότι κατά τους μεταβυζαντινούς χρόνους στα κατά τόπους εργαστήρια του ελλαδικού χώρου εξακολουθούσαν να παράγονται εφυαλωμένα επιτραπέζια κεραμικά παρόμοια με τα βυζαντινά ως προς το σχήμα αλλά και τη διακόσμηση.
Η τοπική παραγωγή φαίνεται ωστόσο να επηρεάστηκε αισθητά και από τις αθρόες εισαγωγές κεραμικών αγγείων, πρακτική διαδεδομένη ήδη από τα υστεροβυζαντινά χρόνια. [...]

Μαρία Μπορμπουδάκη
Επιμελήτρια Συλλογής Κεραμικής ΒΧΜ