Ο εσωτερικός χώρος, ιδιωτικός ή δημόσιος, απασχόλησε τη φωτογραφική τέχνη από την εμφάνιση της ακόμη. Έκτοτε, μεγάλος αριθμός φωτογράφων έδωσε αξιόλογα σχετικά δείγματα δουλειάς, συγκροτώντας μια σημαντική καλλιτεχνική παρακαταθήκη φωτογραφικών έργων που θυμίζουν μερικές φορές νεκρές φύσεις σε μεγαλύτερη κλίμακα, και επιτρέπουν συγχρόνως τη μελέτη της μορφής και της χρήσης του κλειστού χώρου στο πέρασμα δύο περίπου αιώνων.

Τον 20ό αιώνα n θεματογραφία αυτή άρχισε να αποκτά ολοένα μεγαλύτερη απήχηση με τη διεύρυνση και διαφοροποίηση του αστικού πληθυσμού, χάρη στην οποία εδραιώθηκε n διαφήμιση και εκλαϊκεύτηκε ο βιομηχανικός σχεδιασμός, καθιερώνοντας την εμπορικού χαρακτήρα φωτογραφία εσωτερικού χώρου, συχνά υψηλών ποιοτικών προδιαγραφών.

Παρά όμως το διαρκές ενδιαφέρον για την απεικόνιση εσωτερικών χώρων που οι άνθρωποι κατασκευάζουν, εντός των οποίων εκδηλώνεται εν πολλοίς ο πολιτισμός τους, πολύ λίγοι είναι οι καλλιτέχνες φωτογράφοι των οποίων το έργο είναι αφιερωμένο σ\' αυτούς, Ανάμεσά τους διακεκριμένη θέση στη σύγχρονη σκηνή κατέχουν n Lynne Cohen και n Lucinda Devlin που για τριάντα περίπου χρόνια μελετούν τον περίπλοκο τρόπο με τον οποίο n φωτογραφία εσωτερικού χώρου αποτελεί μεταφορά κυρίαρχων γνωρισμάτων του δυτικού, κατά βάση, πολιτισμού.

Οι δυο φωτογράφοι μοιράζονται κοινά χαρακτηριστικά: απεικονίζουν χώρους συχνά ελεγχόμενης πρόσβασης στους οποίους δεν παρεμβαίνουν, μολονότι ορισμένοι παραπέμπουν σε έτοιμα σκηνικά προσκαλώντας την υποψία της σκηνοθεσίας. Οι φωτογραφίες τους ενσωματώνουν σε διαφορετικό βαθμό την "αύρα" του ντοκουμέντου, την ταξινομητική προδιάθεση της φωτογραφίας, την τυπολογική μεθοδολογία. Στο έργο τους, ο άνθρωπος υποδηλώνεται μέσα από τη σταθερή απουσία του, καθώς και μέσα από την αναπόφευκτη ανάγνωση κάθε χώρου ως πεδίου συγκερασμού γνώσεων, επιλογών και επιδιώξεων. Υιοθετούν την προσεκτική οργάνωση της φόρμας και τη χρήση του υπάρχοντος φωτισμού. Επιπλέον, ευνοούν την κυριαρχία της μετωπικής θέασης, της ευκρινούς διαπραγμάτευσης των λεπτομερειών και του εκτεταμένου βάθους πεδίου που εισφέρουν μια αίσθηση κλινικής ουδετερότητας. Οι ομοιότητες όμως εξαντλούνται σε κάποια γενικά μορφολογικά ή μεθοδολογικά στοιχεία. καθώς στη συνέχεια αναδύονται στην επιφάνεια οι λεπτές διαφορές και οι ουσιαστικές αντιστίξεις. [...]

Ηρακλής Παπαϊωάννου