Η νέκυια είναι η σημαντικότερη και η κορυφαία, κατά τη γνώμη μου, ραψωδία των ομηρικών επών, διότι πέρα από αφηγήσεις άθλων και περιπετειών, θεών και ανθρώπων εισάγει στο σημερινό μοντέρνο κόσμο τραβώντας διακριτικά τις κουρτίνες τής μεταφυσικής για να αντικρίσουμε το επέκεινα της ύπαρξης. Είναι, παραδόξως, εκτός των άλλων, η πιο αντιηρωική και συνάμα η πιο ηρωική ραψωδία και περιλαμβάνει εντός της κι άλλα πρώιμα ποιητικά, φιλοσοφικά και θρησκευτικά ρεύματα όπως οι πρόδρομοι των ορφικών. Εδώ έχουμε μια πρώτη καταγραφή των απόψεων των αρχαίων Ελλήνων: για τη μετά θάνατον ζωή (αθανασία ψυχής), για τον Παράδεισο και την Κόλαση (Ηρακλής από τη μια και το τρίδυμο των αιώνιων κολασμένων από την άλλη), για την κάθοδο στον Άδη (θάνατος) και τελικά για την ανάβαση (Ανάσταση) που είναι και τα κύρια, νομίζω, θέματα της αρχικής νέκυιας. Το αίμα, το οποίο συμβολικά πίνουν οι σκιές των νεκρών (που δεν είναι τίποτε άλλο από τη μνήμη των ζωντανών αγαπημένων), για να ζωντανέψουν, να αναστηθούν, να γνωρίσουν τους δικούς τους, να κλάψουν μαζί τους, να πουν και ν\' ακούσουν, συντηρούν παλιότερες αντιλήψεις και επιπλέον θυμίζουν μεταγενέστερα χριστιανικά δείπνα και μυστήρια.