[...] Ο συγγραφέας των δύο θεατρικών έργων -δεν είναι ασφαλώς τυχαία η επιλογή του να παίξει και με την κωμωδία και με το δραματικό στοιχείο- έχει περιγράψει και στα δύο έργα του τη σχέση μας με το "μέσον" σε κάθε διάστασή της. Από τις μελαγχολικές στιγμές του δραματικού έργου ως εκείνες τις περιπαικτικές της κωμωδίας, οι χαρακτήρες και τα περιστατικά είναι ξεσηκωμένα από μια συνηθισμένη μέρα μας. Οι χαρακτήρες, τα λεκτικά κλισέ, τα περιβάλλοντα είναι πραγματικά αποτυπώματα. Αξίζει να τονιστούν αυτά τα χαρακτηριστικά γιατί προδίδουν τις προθέσεις του Παναγιώτη Βενάρδου αλλά αποδίδουν στην πράξη με το κατόρθωμα της τελικής συγγραφής.

Η Γνωστοποίηση ενός νέου θεατρικού κειμένου που εκφράζει την εποχή μας αλλά και της ίδιας μας της ζωής, όταν μάλιστα "διδάσκει και τέρπει" χωρίς υποκριτικό διδακτισμό ή κυνική τερψιλαγνεία είναι πάντα ένα κέρδος. Μικρό ή μεγαλύτερο, αδιάφορο. Η πρόκληση προς τους θεατράνθρωπους να δοκιμάσουν τη θεατρική απόδοση στη σκηνή ενός έργου που αντιμάχεται τον Μεγάλο Αδελφό του τηλεοπτικού μέσου είναι μπροστά τους. Το πρόβλημα της τηλεόρασης και των συμπεριφορών που έχει εγκαθιδρύσει αναδεικνύεται ως ένα από τα κυρίαρχα της εποχής μας και πλήττει όλους μας. Ας προβληματίσει τον καθένα από εμάς, θύματα λίγο ως πολύ συρόμενα από την παραπλανητική εικόνα του "κουτιού".

(από τον πρόλογο του εκδότη)