Νώθω άσχημα όταν ξυπνάει ο Γεωργουσόπουλος μέσα μου αλλά τι να κάνω. Ο Λένος Χρηστίδης έχει ένα απίστευτο ευρηματικό χιούμορ. Κολλάει έτσι τις λέξεις και τα πράγματα που σου δίνουν μια εικόνα όχι ακριβώς γελοια, όχι ακριβώς αστεία. Σου κλείνει το μάτι και βλέπεις την πραγματική διασταση κάποιων πραγμάτων τόσο καθημερινων και τόσο αμελητέων από σενα που σεχει αρπάξει η ρουτίνα. Οι λέξεις και η γραφή του Χρηστίδη μοναδικά. Το βιβλίο όμως τίποταλογκ. Κάτι για ταξίδια έλεγε, κάτι κοινωνικά σχόλια που πραγματικά ήταν απολαυστικά αλλά χωρίς συνοχή, χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Με κούρασε και με απογοητευσε, κρίμα. Τώρα θέλω να διαβάσω ένα ολοκληρωμένο του μυθιστόρημα, να τον απολαύσω βρε παιδί μου στις πραγματικές διαστάσεις. :)