Κάποτε ήταν δέντρο ζωντανό και καταπράσινο, ρόμπολο καμαρωτό! Για τις ανάγκες τους οι άνθρωποι μια μέρα το έκοψαν. Δίχως ρίζες, φύλλα και κλαδιά, βρέθηκε στύλος να φωτά σε ξένο τόπο. Το βασανίζει ο πόνος του ξεριζωμού, η νοσταλγία και η ανάγκη για επικοινωνία. Πού και πώς να στεριώσει; Μόνο κι έρημο ζητάει παρηγοριά. Ώσπου μια αμυγδαλιά, που ανθεί στο διπλανό περιβόλι, του κλέβει την καρδιά.
Μια τρυφερή ιστορία αγάπης, αλληγορική, γεμάτη καημό και προσμονή.

Κάποτε τραβούσε πάνω του όλα τα βλέμματα. Τώρα μόνο κι έρημο μετράει τις ώρες από τη μιαν αυγή ως την άλλη, γυρεύοντας μια στιγμή αγάπης και προσοχής. Ξεκομμένο από τις ρίζες του περιμένει κάποιο θαύμα...
...Αχ, αυτή η αμυγδαλιά! Αν είχε τα κλαδιά του, θα μπορούσε και να την αγγίξει. Κοντούλα, φουντωτή, από την ώρα που την αντίκρισε, τον περασμένο χειμώνα, ολόλευκα ντυμένη, έχασε το μυαλό του.

Προσφυγάκι δίχως ταίρι
δώσ\' μου αμυγδαλιά το χέρι
δίπλα σου να κρατηθώ,
να ριζώσω, μη χαθώ.