Η αράχνη ανήκει στη συνομοταξία των Αρθρόποδων και στην τάξη των Αραχνοειδών. Παρόλο που το σώμα της χωρίζεται σε τρία μέρη, δεν είναι έντομο, καθώς αναπνέει με πνεύμονες, έχει οχτώ πόδια αντί έξι και δεν έχει φτερά.

Οι αράχνες πλέκουν ιστό για να παγιδεύουν τα έντομα, που αποτελούν την κύρια τροφή τους. Για να παραλύσουν ή να σκοτώσουν τη λεία τους, χύνουν το δηλητήριό τους με τις χηληκεραίες. Λίγα είδη είναι επικίνδυνα για τον άνθρωπο, όπως η ταραντούλα και η μαύρη χήρα, το δηλητήριο των οποίων προκαλεί παράλυση των νεύρων ακόμα και το θάνατο. Η αράχνη, λοιπόν, είναι το ζώο που κινείται στους δρόμους που χαράζει. Όπως κι εμείς.

Αράχνη, ιστός, απειλή, παγίδα. Μπλέκεσαι ηθελημένα ή άθελά σου και αυτό γίνεται ένας εφιάλτης. Ή μια περιπέτεια. Ή και τα δύο. Tο φως διαδέχεται το σκοτάδι αλλά ο ιστός είναι πάντα γύρω σου - και η αράχνη πάντα παρούσα. Πολλές φορές θεωρείς ότι έχεις ξεφύγει από την παγίδα, ότι η απειλή που προερχόταν από τον έξω κόσμο δεν υφίσταται πλέον γιατί την απέκρουσες. Πιθανόν ποτέ δεν σου πέρασε από το μυαλό ότι ο ιστός μπορεί να ήταν ένα δημιούργημα δικό σου. Όπως και η αράχνη. Mία κατάσταση κομμένη και ραμμένη να εξυπηρετήσει όλα αυτά που φοβάσαι, που ελπίζεις, που ονειρεύεσαι. Kοιτάζοντάς το από μία απόσταση καταλαβαίνεις πως κάθε πλάσμα που παγιδεύεται στον ιστό έχει δύο επιλογές: να αντιδράσει ή να παραιτηθεί. Kαι ότι και στις δύο, ο νικητής θα είναι η αράχνη.

Mέσα σ\' αυτό το κλειστοφοβικό πλαίσιο, με μία σαφή ή ασαφή απειλή να καραδοκεί μονίμως στη γωνία, μία παγιδευμένη ψυχή κάνει τις τελευταίες της σπασμωδικές κινήσεις πριν ο ιστός την απορροφήσει και την απαλλάξει από την αγωνία της.

Mέσα από τους δαιδάλους που δημιουργεί ένας απειλητικός ιστός και ο δημιουργός του, μία παγωμένη αράχνη, ξετυλίγεται ένα αγωνιώδες παραμύθι, μία εικαστική περιπέτεια που οδηγεί στην καρδιά του τέρατος που όλοι κρύβουμε αλλά και θαυμάζουμε: του τέρατος που αποτελεί την μέγιστη απειλή αλλά και το αναπόφευκτο τέλος.