Τα περιεχόμενα εννέα μελετήματα καλύπτουν συντακτικό άνυσμα τριάντα εννιά χρόνων. Το πρωιμότερο ανάγεται στο 1970, το οψιμότερο προέκυψε μέσα στο 2007. Τρία ενδιάμεσα και ο τελικός διάλογος συσπειρώθηκαν στο επετειακό 1983 -πενήντα χρόνια μετά τον θάνατο του ποιητή. Τα υπόλοιπα εντοπίστηκαν ανάμεσα στο 1992 και στο 2003. Η χρονική αυτή διασπορά δεν καταργεί, ελπίζω, την εσωτερική συνοχή και συνέχεια, δίχως τούτο να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν σταθμοί και στάσεις, που υπαγορεύονται από τη διαφορά κάθε φορά του αντικειμένου, της μεθόδου αλλά και της συγκυρίας.
Με το κριτήριο ειδικότερα της μεθόδου, προτείνονται, ως ομόλογα και συμπληρωματικά μεταξύ τους, έξι από τα εννέα μελετήματα, όπου προβάλλεται ο τύπος του "ποιητή-αναγνώστη" ως αποφασισμένη επιλογή του Καβάφη, η οποία αναγνωρίζεται και επιβεβαιώνεται εδώ προπάντων στα αρχαιόμυθα και αρχαιόθεμα (άλλως πως: αρχαιολογικά) ποιήματά του. Όπου η ίδια η ανάγνωση εκμαιεύει την ποίηση, καθώς το αρχαιοελληνικό λογοτεχνικό πρότυπο αντιμετωπίζεται κάθε φορά ως αφορμή για τη σύνταξη ενός νέου ποιήματος, που παράγεται σε μορφή διακριτικού διαλόγου ή αντιλόγου. Σ\' αυτή την περιοχή έμπνευσης ο Καβάφης αναδείχθηκε προδρομικός και παραδειγματικός ποιητής σε διεθνές επίπεδο. Όσο για τον σύγχρονο αναγνώστη αυτών των ποιημάτων, η μέθοδός τους αποτελεί πεδίο μαθητείας και άσκησης για προσωπική αναγνώριση της ποιητικής τέχνης και τεχνικής. Αν τα προκείμενα μελετήματα ευνοούν αυτή τη μαθητεία, τότε εκπληρώνουν την αναγνωστική τους πρόθεση.

Δ. Ν. Μ.