[...] Ο Ουίλλιαμ Ντάβεϋ εξηγεί στην αρχή του βιβλίου αυτού γιατί χρησιμοποιεί την εικόνα του ουράνιου τόξου -το ουράνιο τόξο το βλέπει, όπως και τη ζωή, σαν μια φαντασία και συνεχίζει ότι στην ινδική φιλοσοφία η δύναμη που δημιουργεί φαντασία είναι θηλυκή. Το ουράνιο τόξο σχηματιζόμενο από την αντεπίδραση των αντιθέτων στοιχείων του νερού που πέφτει με τις πύρινες ακτίνες του ήλιου, μπορεί να αντιπροσωπεύει την αντεπίδραση των δυνάμεων που δίνουν ζωή, οι οποίες ενώνονται για να δώσουν ένα φαινομενικά αρμονικό φάσμα φωτός -το ουράνιο τόξο- κάτι από τη φύση το τελειότερο και με τις ομορφότερες εικόνες, και ακόμη κάτι που είναι suis generis παροδικό και οπτική φαντασία. Νερό και φωτιά δεν μπορούν να συνυπάρξουν κοντά για πολύ καιρό. Η φωτιά του ήλιου ξεραίνει το νερό πάνω στη γη, κι επίσης αρκετό νερό θα σβήσει κάθε ηλιογέννητη φωτιά στη γη. [...]

(από την εισαγωγή, Karl Orend)