Σήμερα σηκώνομαι στη συνηθισμένη ώρα. Στις έξι και δέκα είμαι κιόλας έτοιμη, μόνο που δεν έχω χτενιστεί. Καθαρίζω μερικές πατάτες (για να είναι έτοιμες όταν θα πρέπει να φτιάξω το βραδινό), γυρίζω το βραστό, κάνω καφέ, ζεσταίνω το γάλα, ξυπνάω τον Ντίμα, πηγαίνω να ξυπνήσω τα παιδιά. Ανάβω το φως στο δωμάτιό τους και λέω δυνατά "Καλημέρα πουλάκια μου", αλλά δεν κουνιούνται. Κουνάω τον Κόστια, σπρώχνω την Τζούλια, κι έπειτα τους ξεσκεπάζω απότομα και τους δυο: "Εμπρός, σηκωθείτε!" Ο Κόστια κουλουριάζεται κάτω από τις κουβέρτες και κρύβει το πρόσωπό του στο μαξιλάρι. Παίρνω στην αγκαλιά μου την Τζούλια. Αρχίζει να με κλωτσάει και να ουρλιάζει όσο πιο δυνατά μπορεί. Φωνάζει τον Ντίμα να με βοηθήσει αλλά εκείνος ξυρίζεται, έτσι αφήνω τον Κόστια, φοράω στην τρυφερή μου Τζούλια το φανελάκι, τη φόρμα, το φόρεμα ενώ αυτή γλιστράει συνεχώς από τα πόδια μου και πέφτει στο πάτωμα. Στην κουζίνα κάτι σφυρίζει, αχ! Όχι! ξέχασα να κατεβάσω το γάλα!