Η υπερηφάνεια ή αλαζονεία είναι το μοναδικό από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα που έχει μια ηθική πλευρά. Ασφαλώς και είναι καλό να αισθάνεσαι υπερηφάνεια για την πατρίδα σου, την κοινότητά σου, τον εαυτό σου. Όταν όμως φτάνει κανείς σε σημείο υπερβολής, όπως αποδεικνύει στην "Αλαζονεία" ο Μάικλ Έρικ Ντάισον, τότε αυτές οι αρετές γίνονται θανάσιμα αμαρτήματα.
Ξεκινώντας από τον Αυγουστίνο και τον Ακινάτη και φτάνοντας στον ΜακΙντάιρ και τον Χάουεργουας, στον Νίμπουρ και τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο Ντάισον προσφέρει μια πολύπλευρη θεώρηση του "ενάρετου κακού". Εμβαθύνει στις φιλοσοφικές και τις θεολογικές ρίζες της υπερηφάνειας εξετάζοντας με προσοχή την μετάπλασή της στον Δυτικό πολιτισμό. Εξετάζει τον τρόπο που η μαύρη περηφάνια προστατεύει τους μαύρους από την ταπείνωση και τον αποκλεισμό που μπορεί να προκαλέσει η λευκή υπερηφάνεια, η οποία μπορεί να μην είναι ορατή ή να μην γίνεται λόγος γι\' αυτήν, αλλά παραμένει πολύ ισχυρή. Προσφέρει μια συγκινητική ματιά στους δασκάλους και τα βιβλία που διαμόρφωσαν την προσωπική του υπερηφάνεια και το έργο του. Εξετάζει κάποιες λιγότερο ευχάριστες πλευρές της εθνικής υπερηφάνειας.
Είτε ως ύβρις, είτε ως θράσος και αλαζονεία -η άκριτη παραδοχή ότι ο δικός μου τρόπος ζωής καθορίζει τον τρόπο που πρέπει να ζουν και οι άλλοι- η υπερηφάνεια έχει πολλά ολέθρια πρόσωπα. Σε αυτό το ευχάριστο και νευρώδες δοκίμιο, ο Μάικλ Έρικ Ντάισον, ένας από τους πιο διαπρεπείς αμερικανούς διανοούμενους, φωτίζει αυτό το πολύπλευρο ανθρώπινο συναίσθημα, συναίσθημα που μπορεί να αποτελεί ουσιώδη αρετή και ταυτοχρόνως θανάσιμο αμάρτημα.