[...] Στην Αθήνα της Μπελ Επόκ.
Σε μια πόλη που το 1907 είχε μόλις 167.000 κατοίκους, μα ήταν στολισμένη με μέγαρα και δημόσια κτίρια εφάμιλλα των μεγάλων ευρωπαϊκών μητροπόλεων. Σε μια πόλη όπου μπορούσες να περπατάς στις κεντρικές λεωφόρους της και σε κάθε σου βήμα να συναντάς κι έναν γνωστό. Να χαιρετιέσαι, να σφίγγεις χέρια, να συζητάς, να νομίζεις πως βρίσκεσαι στο σαλόνι σου. Ή να γυρνάς στο σπίτι σου, σε κάποια γειτονιά, τσαλαπατώντας στις λάσπες το χειμώνα, είναι αλήθεια, ή βλέποντας τις νοικοκυρές και τους μαγαζάτορες να καταβρέχουν το χωματόδρομο έξω απ\' τα σπίτια τους για να μην τους πνίξει η σκόνη το καλοκαίρι, και να νομίζεις πως γυρνάς στους κόλπους της οικογένειάς σου: Όλοι σε γνώριζαν, όλοι σ\' αγαπούσαν και τα φιλιά που σου \'στελναν απ\' τις ανοιχτές τους πόρτες κι απ\' τα παραθύρια γέμιζαν σαν τα πουλιά τον ουρανό.

Από το 1880 που εμείς τοποθετούμε - αυθαίρετα, αν θέλετε - την αρχή της Μπελ Επόκ, μέχρι το 1920 που όλοι βάζουν το τέλος της, η ζωή στην Αθήνα προόδευε, άλλαζε, μα διατηρούσε ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά: Ένα ρομαντισμό, μια γλύκα, μια παλικαριά. Ακόμα και στα λαϊκά στρώματα του πληθυσμού ή του ημικόσμου και του υποκόσμου, τα ίδια χαρακτηριστικά έβλεπες. Κι η ελληνική κοινωνία θα περνούσε από την αγροτική της φάση στην αστική και από κει στη βιοτεχνική.
Το 1922, μια βαθιά πληγή ανοίγει στα πλευρά του ελληνισμού και πιάνει να αιμορραγεί. Η Μπελ Επόκ τερματίζεται απότομα, οδυνηρά. Ο Έλληνας σφαδάζει, διχάζεται, αποκτά ιδεολογίες που αντιμάχονται η μια την άλλη. Κι η Αθήνα, χωρίς να γνωρίσει στ\' αλήθεια τη βιομηχανική επανάσταση, όπως συνέβη με τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο, περνάει στη μεταβιομηχανική εποχή. [...]

(από τον πρόλογο του βιβλίου)