Ίρμγκαρντ Μέλερ, κρατούμενη πάνω από 22 χρόνια σε φυλακές υψίστης ασφαλείας, μέλος της πρώτης γενιάς της RAF και μοναδική επιζήσασα από τη Νύχτα Θανάτου (18η προς 19η Οκτωβρίου 1977) στα λευκά κελιά του Στάμχαϊμ, σε μια εκτενή συζήτηση με τον δημοσιογράφο Όλιβερ Τόλμαϊν. Μια συζήτηση για την ένοπλη πάλη, τη φυλακή και την Αριστερά.

Τριάντα χρόνια ακριβώς μας χωρίζουν από το πολύκροτο "Γερμανικό Φθινόπωρο", κι όμως τα γεγονότα που σημάδεψαν μια ολόκληρη γενιά που επιχείρησε την «έφοδο στον ουρανό» στον απόηχο του Μάη του \'68 και των νικηφόρων τότε απελευθερωτικών κινημάτων του Τρίτου Κόσμου απέχουν πολύ από το να κατατάσσονται σε κάποιο μακρινό και αδιάφορο παρελθόν.

Στο πλαίσιο αυτό οι εκδόσεις ΚΨΜ παρουσιάζουν στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό μια μοναδική, ίσως, μαρτυρία για τη γερμανική οργάνωση του αντάρτικου πόλης RAF (Φράξια Κόκκινος Στρατός), η θυελλώδης και αποφασιστική δράση της οποίας επί δύο δεκαετίες τουλάχιστον προσέκρουσε στο πιο άγριο ανθρωποκυνηγητό, στην πιο σκληρή κρατική καταστολή που γνώρισε ποτέ η μεταπολεμική Ευρώπη.

Η Ίρμγκαρντ Μέλερ, κρατούμενη πάνω από 22 χρόνια σε φυλακές υψίστης ασφαλείας, μοναδική επιζήσασα από τη Νύχτα Θανάτου (18η προς 19η Οκτωβρίου 1977) στα λευκά κελιά του Στάμχαϊμ, αντικρούει τα επίσημα κρατικά σενάρια αλλά και τους μύθους που αναπτύχθηκαν γενικότερα γύρω από τα πρόσωπα και τη δράση της οργάνωσης. Σε μια εκτενή συνομιλία με το δημοσιογράφο Όλιβερ Τόλμαϊν και μέσα από μια οπτική που εξακολουθεί να εμμένει στο όραμα της ανατροπής, συζητά αφηγούμενη την προσωπική της διαδρομή για τη γέννηση, την πορεία και το τέλος του εγχειρήματος της RAF, αφηγείται τις συνθήκες κράτησης που βίωσε και τις απεργίες πείνας που ως έσχατο μέσο πάλης αντέταξαν σε αυτές, καθώς επίσης και τις εμπειρίες της μετά την αποφυλάκισή της το 1994.

Η συνομιλία συμπληρώνεται από μια σειρά άγνωστων εν πολλοίς στην Ελλάδα κειμένων της RAF.