Μέσα στο κύμα των μαθητικών επικρίσεων και της αμφισβήτησης της λογικής του υπαρκτού σχολείου ξεχωρίζει ένα πρόσωπο, ο εκπαιδευτικός. Είναι ο "σημαντικός άλλος", η μόνη εμφανής φιγούρα της "ανώνυμης" σχολικής μηχανής, που στα "επεισόδια" των μαθητικών συζητήσεων παρουσιάζεται, υπαινικτικά, με μια θαυματουργική δύναμη, άλλοτε θεία και άλλοτε διαβολική, άλλοτε σαν φορέας σωτηρίας και άλλοτε σαν φορέας απώλειας.

Ο δάσκαλος που αγαπήθηκε και ο δάσκαλος που μισήθηκε είναι προφανώς δύο διαφορετικά πρόσωπα, χαραγμένα βαθιά στις εμπειρίες και στις αναπαραστάσεις όλων, μαθητών και αποφοίτων, μικρών και μεγάλων, γεγονός που υποδηλώνει τον κεντρικό ρόλο που πιστεύεται ότι διαδραματίζει ο εκπαιδευτικός στη σχολική "σταδιοδρομία" του μαθητή.