«Οι φυλακισμένοι που κλείνονταν στους θαλάμους τους τραγουδούσαν, όπως κάθε σούρουπο, μαζεμένοι στο προαύλιο. Οι αγαπημένες μελωδίες των απαγορευμένων αντάρτικων τραγουδιών
σκαρφάλωναν τα ντουβάρια της φυλακής, όμορφα τραγουδημένες, πρίμο, σεγκόντο, μπάσο, ξεχύνονταν πάνω απ’ τις στέγες των σπιτιών κι έρχονταν να τυλίξουν με την ελπίδα τους τις βαρυφορτωμένες καρδιές της λαϊκής γειτονιάς. Τότες ήταν που οι πόρτες και τα παραθύρια
ανοίξανε. Άντρες, γυναίκες, νέοι, κορίτσια, παιδιά βγήκανε στους δρόμους με τ’ αυτιά στυλωμένα στ’ αρμονικό τραγούδι. Κι ήταν αυτό ένα βάλσαμο, έν’ απαλό χάδι που στέριωνε στις χειμαζόμενες ψυχές την πίστη για καλύτερες μέρες.»

Ο Μιχάλης Λιαρούτσος είναι ένας γνήσιος αφηγητής της Εθν. Αντίστασης και του Εμφυλίου. Με το καινούργιο του βιβλίο αποδεικνύει πως η λογοτεχνία διασώζει την ιστορική μνήμη. Μέσα από τις σελίδες του καινούργιου βιβλίου ξεκινά ένας ζωντανός διάλογος με το παρελθόν. Ο ίδιος «αυτόπτης μάρτυρας» των γεγονότων καταθέτει τη μαρτυρία του και τα βιώματα του μέσα από τους ήρωες του. Μέρες του \'45 - \'47. Σε μια νησιωτική πόλη του Αιγαίου οι επονίτες αψηφώντας τη μεταβαρκιζιανή τρομοκρατία ετοιμάζουν συνδιάσκεψη για το Α΄ συνέδριο της ΕΠΟΝ. Η πόλη, η ζωή της, το λιμάνι της, ο κόσμος της. Δυο επονίτες. Ο Κώστας και ο Βασίλης. Διάχυτος ο φόβος, εκατοντάδες οι πολιτικοί κρατούμενοι στις φυλακές. Εκλογές με Αποχή του ΕΑΜ. Αυταπάτες. Κράτος του ζόφου, έκτακτα μέτρα, εξορίες στρατοδικεία, εκτελέσεις. Μαζικές συλλήψεις στο νησί. Ο Βασίλης παράνομος. Νέο αντάρτικο γεννιέται. Αγώνας των οργανώσεων να κρατηθούν, να συνεχίσουν, να μην εγκαταλείψουν το λαό. Αποφάσεις, συσκέψεις, λάθη και ορθές κινήσεις τους. Ασφυξία σε πόλεις και χωριά «Και πού να καταφύγω;». Όταν τα σκυλιά στις γειτονιές αλυχτούν ολόκληρη τη νύχτα, θέλει μεγάλο κουράγιο να σ\' ανοίξει κάποιος την πόρτα για να σε κρύψει. Ποιά η διέξοδος; Και πού;