Πώς μπορεί μια χώρα πεντέμισι εκατομμυρίων κατοίκων να κατακτήσει τον ευρωπαϊκό κινηματογραφικό χάρτη; Να παρουσιάζει μια γκάμα ταινιών πλούσια, ευρεία και ποικίλη; Να προβάλλει, προπαντός, ένα επίπεδο ποιότητας πραγματικά αξιοθαύμαστο; Ο δανέζικος κινηματογράφος σήμερα περιγράφει ιδανικά τον όρο εθνική κινηματογραφία σε έκρηξη. Γιατί, πέρα από τους άκρως ενδιαφέροντες αριθμούς που αποδεικνύουν ότι οι Δανοί χαίρουν πράγματι μιας υγιούς κινηματογραφίας (λ.χ. το 25% του εγχώριου box office αντιστοιχεί στις δανέζικες ταινίες, ποσοστό μοναδικό στην Ευρώπη), οι ταινίες τους ταξιδεύουν με επιτυχία στο εξωτερικό με βασικό διαπιστευτήριο την ποιότητά τους.

Στην ποιότητα αυτή στηρίχθηκε η απόφαση του αφιερώματος στο Νέο Δανέζικο Κινηματογράφο, στην κινηματογραφική Δανία του σήμερα. Σε μια χώρα της οποίας η παραγωγή απέκτησε νέες διαστάσεις μετά τη διεθνή αναγνώριση του Lars νοn Trier και του Thomas Vinterberg, που αποφάσισε να ανασυντάξει το κινηματογραφικό λεξιλόγιο και να δημιουργήσει ένα ολόκληρο κίνημα με το Δόγμα 95 και, προπαντός, μια χώρα που κατάφερε να κεφαλοποιήσει τις μεμονωμένες επιτυχίες της στο διεθνή χώρο, για να επενδύσει το κέρδος της σε μια ολόκληρη νέα γενιά σκηνοθετών με ταλέντο και φιλοδοξίες.

Αυτούς ακριβώς τους σκηνοθέτες σας παρουσιάζουμε σήμερα ξεκινώντας από τη Susanne Bier, την πιο γνωστή ίσως της επιλογής, και το οικογενειακό δράμα "Ουκ επιθυμήσης τη γυναίκα του πλησίον σου", μέχρι τον πρωτοεμφανιζόμενο Henrik Ruben Genz και τον "Κινέζο" του, ένα άκρως στιλιζαρισμένο σύγχρονο μελόδραμα. Νευρώδες και άγριο είναι το "Pusher 111" του Nicolas Winding Refn, που έτσι κλείνει την εγκληματική του τριλογία, ενώ το τελευταίο μέρος της κοινωνικής τριλογίας παρουσιάζει και ο Per Fly με την "Ανθρωποκτονία", μια εξαιρετική σπουδή στην τρομοκρατία και τις ατομικές ευθύνες του πολίτη απέναντι στο σύνολο. Πιο εύθυμος εμφανίζεται ο Thomas Anders Jensen με τα αλληγορικά "Μήλα του Αδάμ" ενώ στο μεταφυσικό στοιχείο στρέφεται και η Annette Κ. Olesen με το συγκινητικό "Στα δικά σου χέρια", μια ιστορία φυλακών και μοναδική "δογματική" ταινία του αφιερώματος. Πέρα από τη μεταφυσική και πιο κοντά στο εγκεφαλικό σύμπαν του Alain Resnais βρίσκεται ο τελευταίος του αφιερώματος, ο Christoffer Boe, που εντυπωσίασε τους πάντες πρόπερσι με την "Ερωτική αναπαράσταση" και το επαναλαμβάνει φέτος με το "Allegro".

Με τις επτά ταινίες του αφιερώματος στο Νέο Δανέζικο Κινηματογράφο το 46ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, δεν επιδιώκει απλά να παρουσιάσει την μεγάλη θεματολογική γκάμα του δανέζικου κινηματογράφου και το διευρυμένο στιλιστικό χαρακτήρα των νέων σκηνοθετών. Πέρα από τις θεωρητικές παραμέτρους και αναζητήσεις ενός αφιερώματος, το Φεστιβάλ παρουσιάζει μέσα από τις επτά αυτές ταινίες ένα έξοχο δείγμα του σύγχρονου ευρωπαϊκού κινηματογράφου και καλεί εσάς, τους θεατές του, να το απολαύσετε.

Κωνσταντίνος Κοντοβράκης