"Στιγμές μοναξιάς" υπάρχουνε σε όλες τις φάσεις της ζωής, ακόμα και όταν τα έχεις όλα, αλλά περνούν απαρατήρητες γιατί έχεις όπλο τα νιάτα σου, γιατί η συντροφιά, η παρέα ξέρεις ότι έρχονται από μόνες τους να σε συναντήσουν.
Οι "Στιγμές μοναξιάς" είναι ένα τρεχούμενο ρυάκι πόνου που δεν σταματά η ροή του ούτε και με τον θάνατο!
Οι "Στιγμές μοναξιάς" είναι πάντοτε μέσα σου αλλά βρίσκονται σε χειμερία νάρκη και δεν σε πονάνε.
Οι "Στιγμές μοναξιάς" αυξάνονται και πληθύνονται όσο περνούν τα χρόνια, ώσπου γίνονται μια μάζα πύρινη που σε καίει. Αυτή η συσσωρευμένη μάζα είναι η μοναξιά!
Η μοναξιά, όταν την επιζητάς ο ίδιος, είναι ευδαιμονία. Όταν στην επιβάλλουν οι άνθρωποι είναι απόλαυση, μα όταν στην επιβάλλει ο Θεός, ή δε ξέρω πια άλλη δύναμη, είναι κόλαση.
Η μοναξιά είναι η πιο σκληρή φυλακή.
Μια φυλακή που κλείστηκες όχι γιατί παρανόμησες αλλά γιατί σε ... δικάσανε άλλοι και δεν λέω ... οι άνθρωποι.
Οι "Στιγμές μοναξιάς" είναι η πυρακτωμένη λάβα που σε καίει κι ας πέφτει το χιόνι στο τζάμι, κι ας μανιάζει ο αέρας που δέρνει τα παραθυρόφυλλα.
Με τις "Στιγμές μοναξιάς" κάνεις αποπληρωμή στο χρέος σου για την Ζωή που σου χάρισαν "χωρίς να σε ρωτήσουν" αυτοί οι άλλοι!