Ο ξεπεσμένος δερβίσης -κεντρικό πρόσωπο του ομώνυμου διηγήματος του Παπαδιαμάντη- "ο πλάνης, ο ανέστιος, ο φερέοικος, ο υπερόριος, ο άστεγος" κι εφτά φορές ξένος, εξόριστος την "πεπρωμένη" εκείνη νύχτα από το διανυκτέρευον καφενείο, που βρίσκεται αντικρυστά στο Θησείο και στον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό Αθηνών-Πειραιώς. για να προφυλαχτεί από τη βροχή καταφεύγει στο βάθος, στο λάκκο της φρεσκοσκαμμένης σήραγγας που επεκτείνει ως την Ομόνοια τον ατμήλατο σιδηρόδρομο. Κάθεται εκεί, ακουμπάει, σκέφτεται το "άστατον των ανθρωπίνων πραγμάτων". Νυστάζει, παγώνει και, για να ζεσταθεί, βγάζει το νάι του και παίζει. Όχι για το κέφι του ούτε για να τον κεράσουν μαστίχα. Παίζει για να μην πεθάνει από το κρύο.

Ξαφνικά βλέπει να έρχονται προς το μέρος του από το βάθος της σήραγγας και να τον επισκέπτονται εκστατικοί πλανήτες, "ασθενείς και οδοιπόροι", ήρωες από την αθηναϊκή τοιχογραφία, φέρνοντας ο καθένας αντίδωρο στο κοινό τραπέζι την ιστορία του.

Ο Τρελός της Αθήνας του Δημητρίου Καμπούρογλου.

Ο Οιδίπους, ο τυφλός βασιλιάς της Θήβας, πανάθλιος και ράκος ανθρώπινο, οδηγούμενος από την κόρη του, Αντιγόνη, ζητώντας φιλοξενία στη γη της Αττικής για τον τάφο του.

Τελευταίος εμφανίζεται μέσα από το σκοτάδι ο κλήτωρ Αστυνομικός.

Ο Γιαννούλης Χαλεπάς, σκυμμένος, ζυμώνει με τη βροχή τον πηλό του δουλεύοντας το πρόπλασμα του Οιδίποδα με την Αντιγόνη.

Την εποχή που έφτιαχνε την Κοιμωμένη κι ενώ η "αρρώστια" τον είχε αρχίσει να τον παίρνει, ο Γιαννούλης Χαλεπάς εξαφανίστηκε ένα βράδυ στο Θησείο. Κανείς δεν έμαθε ούτε πού ήταν ούτε τι συνέβη εκείνο το βράδυ.