Ο Ηράκλειος είχε ένα θησαυρό που του είχαν αφήσει οι γονείς του. Ήταν δυο μεγάλοι χαυλιόδοντες ελέφαντα και δυο μπάλες σαν καρπούζια από ελεφαντόδοντο. "Κανείς δεν ήξερε τι σημασία είχε. Αλλά ήταν ένας πραγματικός θησαυρός γιατί δεν μπορούσε να πουληθεί. Ο κόσμος πιστεύει πως θησαυρός είναι ό,τι αξίζει πολύ, πραγματικός θησαυρός όμως είναι ό,τι δεν μπορεί να πουληθεί. Θησαυρός είναι ό,τι αξίζει τόσο που να μην αξίζει τίποτα. Ναι, μπορούσε να πουλήσει τον θησαυρό του με το κιλό σαν ελεφαντόδοντο, αλλά ο θησαυρός θα χανόταν, θα πουλούσε μονάχα ελεφαντόδοντο. Ο πραγματικός θησαυρός αξίζει περισσότερο και από τη ζωή, γιατί πεθαίνει κανείς χωρίς να τον έχει πουλήσει. Δεν χρησιμεύει για να σώσει τη ζωή. Ο θησαυρός αξίζει πολλά και δεν αξίζει τίποτα. Αυτό σημαίνει θησαυρός: ό,τι δεν μπορεί να πουληθεί".

Στο πρωτόλειο έργο του "Ο Αλφανουί: πού περιπλανήθηκε και τι μηχανεύτηκε" (1951), ο σημαντικότερος εν ζωή Ισπανός πεζογράφος, ο Ραφαέλ Σάντσεθ Φερλόσιο (1927), βραβείο Θερβάντες 2004, μας παρουσιάζει ένα σύγχρονο δον Κιχώτη που διατρέχει την Καστίλη. Πρόκειται για ένα παιδί, τον Αλφανουί, που αναγκάζεται να πλανηθεί μόνο του, πέρα από κανόνες και τιμωρίες, γιατί ανακάλυψε ένα παράξενο και ακατανόητο αλφάβητο και αποβλήθηκε δια παντός από το σχολείο.

Ένα μυθιστόρημα που απηχεί υπαινικτικά τα χειρότερα χρόνια του φρανκισμού, ένα φιλοσοφικό μυθιστόρημα, ένα αριστούργημα της λογοτεχνίας του φανταστικού. Θα μπορούσε ίσως να ήταν και παιδικό μυθιστόρημα, αν προσπαθούσε να απορκύψει τη σκληρότητα της φύσης και των ανθρωπίνων καταστάσεων.