Η αφήγηση υπήρχε πολύ πριν από την εμφάνιση του κινηματογράφου, ο οποίος πήρε δάνεια από όλες τις άλλες τέχνες για να επινοήσει τους δικούς του τρόπους αφήγησης ιστοριών. Εξάλλου, είναι γνωστό ότι κινηματογράφος χωρίς αφήγηση δεν υπάρχει. Ωστόσο, η κινηματογραφική αφήγηση διαφοροποιείται ριζικά από τη λογοτεχνική. Το έργο έρχεται αντιμέτωπο με προκαταλήψεις που πολλές φορές υποβιβάζουν την κινηματογραφική αφήγηση στο επίπεδο του σεναρίου. Η αφήγηση μιας ταινίας περνά από όλα τα στάδια της δημιουργίας της δεύτερης, συμπεριλαμβανομένων των γυρισμάτων και του μοντάζ. Ενσαρκώνεται στην ερμηνεία των ηθοποιών, περνά μέσα από τα σώματα, τις φωνές τους, και από κάθε επεξεργασία της ηχητικής μπάντας. Χρησιμοποιεί τη δική της γλώσσα, εκμεταλλεύεται και την παραμικρή έλλειψη, το σκοτάδι, το flash-back ή το flash-forward, τη φωνή εκτός κάδρου, τα ειδικά εφέ. Με λίγα λόγια, στον κινηματογράφο, όσον αφορά την αφήγηση, όλα εξαρτώνται από τη σκηνοθεσία, κι αυτή ακριβώς είναι η ιδιαιτερότητά του.
O δημιουργός βασίζεται στους μεγάλους δασκάλους του κινηματογράφου, όπως ο Griffith, o Murnau και ο Stroheim, για να εξερευνήσει τις επινοήσεις της κινηματογραφικής αφήγησης και να κατανοήσει τις συγγένειες που αναπτύχθηκαν μέσα από γενιές κινηματογραφιστών μέχρι σήμερα, παίρνοντας για παράδειγμα κλασικές ταινίες, όπως αυτές των Renoir, Hitchcock, Welles ή Lang, ενδεικτικά, αλλά και τις ταινίες του David Lynch, του Eric Rohmer ή του Lucas Belvaux.
Αναλύσεις σεκάνς, αποσπάσματα από σενάρια, κείμενα και σχόλια κινηματογραφιστών και σεναριογράφων τον βοηθούν να στηρίξει το δικό του λόγο.