Ναι, θα το πρότεινα σε φίλο-η μου
13-10-2014 01:38
Υπέρ Συναρπαστικό, Καθηλώνει, Πλούσια πλοκή
Κατά
Το ωραιότερο κομμάτι του έργου: "Κάποιες φορές η κοινωνική κατακραυγή είναι ο μεγαλύτερος φονιάς και εκείνη πρέπει να καταδικάζεται και όχι οι ανθρωποι. Οι άνθρωποι είναι πιόνια ενός συστήματος που δεν έχει συναισθήματα παρά μόνο νόμους που τιμωρούν. Και μετά είσαι σταμπαρισμένος εφ'όρου ζωής. Οι άνθρωποι ξεχνούν το καλό συχνά, όμως το κακό δεν το ξεχνούν ποτέ. Κατά βάθος χαίρονται να σου το θυμίζουν, να σε ισοπεδώνουν, να σε βλέπουν να καταρρέεις. Ποια χαιρέκακα ένστικτα οδηγούν αυτή τη συμπεριφορά τους; Η αμάθεια;Η έλλειψη παιδείας, οι αστικές αντιλήψεις, η νοοτροπία, η χαμηλή αυτοεκτίμηση ή το γεγονός ότι μέσα από τα λάθη και τα πάθη του άλλου λυτρώνονται οι ίδιοι από τα δικά τους; Ουδείς αναμάρτητος, είπε ο Χριστός, και καθώς φαίνεται ο κόσμος το ξεχνούσε. Άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο, όλοι έχουν αμαρτήσει και το πληρώνουν ανάλογα. Αν οι άνθρωποι γνώριζαν να αγαπούν περισσότερο και να συγχωρούν, τότε τα λάθη θα ήταν πολύ λιγότερα. Αν οι άνθρωποι δε χλεύαζαν τον πόνο, τότε δε θα δημιουργούσαν ψυχικά συμπλέγματα. Αν οι άνθρωποι νοιάζονταν πραγματικά για το πρόβλημα, δε θα υπήρχε πρόβλημα."
Κι όμως πόση αλήθεια κρύβουν τα λόγια της!!! Αυτά τα κοινωνικά "πρέπει" που δε σου επιτρέπουν να ευτυχίσεις, γιατι σε αναγκάζουν να επιλέξεις λάθος δρόμο....... Αυτά είναι υπεύθυνα για τη δυστυχία του κόσμου και το χειρότερο είναι ότι επικρατούν μέχρι σημερα. "Τι θα πει άραγε ο κόσμος αν.......;" Το καλύτερο είναι να κοιτάει ο καθένας την ευτυχία του και όχι την ευτυχία ή δυστυχία του άλλου.
4 θύματα, 4 γυναίκες στραγγαλισμένες και συνεπως 4 μητέρες που πονούσαν. Ο Δράκος έσκυβε και φιλούσε τα θύματα του γιάτι πραγματικά δεν έφταιγαν τα ίδια. Ήθελε να βρει τη μάνα του και να την πονέσει όπως πονεσε και αυτο το "τέρας" τόσα χρόνια που μεγάλωνε χωρίς αγάπη δίπλα στη νοσοκόμα που το ξεγέννησε.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Η ιστορία του βιβλίου ξεκινά την Παρασκευή 13 Μαρτίου 1964, στο Γενικό Νοσοκομείο Σερρών. Την ημέρα αυτή γεννήθηκαν στο μαιευτικό τμήμα του νοσοκομείου πέντε κορίτσια. Το ένα από αυτά το γέννησε μια δεκαεξάχρονη κοπέλα που πέθανε αμέσως μετά τη γέννα από ακατάσχετη αιμορραγία. Αυτό το παιδί τρεις μέρες μετά τη γέννησή του εξαφανίστηκε χωρίς να γνωρίζει κανείς ποιος και γιατί το πήρε. Το άλλο το γεννά η Ελένη Ιορδανίδου η οποία έχοντας την υπόνοια ότι ο σύζυγος της είναι στείρος – μα χωρίς να φανερώσει τις υποψίες της – και αποφασισμένη να γίνει μητέρα, η Ελένη κουβαλάει μέσα της το παιδί ενός άλλου, άγνωστου στη πόλη,άντρα. Κάνοντας με την πένα της συγγραφέως ένα χρονικό άλμα μεταφερόμαστε στο 1989 όπου ένας κατ’ εξακολούθηση δολοφόνος διαλέγει τα θύματά του βάσει του τόπου και της ημερομηνίας γεννήσεώς τους. Δολοφονεί με στραγγαλισμό δια βρόγχου όσα κορίτσια γεννήθηκαν στο Γενικό Νοσοκομείο Σερρών στις 13 Μαρτίου του 1964. Την υπόθεση αναλαμβάνει ο αστυνόμος Α’ της υποδιεύθυνσης δίωξης εγκλημάτων κατά ζωής και ιδιοκτησίας Θεσσαλονίκης, Φώτης Στεργίου. Οι έρευνές του θα τον οδηγήσουν στην Αριστέα Κασσιμάτου, μια ιδιόρρυθμη νοσοκόμα του Νοσοκομείου Σερρών και σε καλά κρυμμένα μυστικά επιφανών κατοίκων της πόλης της Μακεδονίας
Ο Στεργίου εχοντας στα χέρια του ένα σταυρό μεγάλης αξίας, που βρέθηκε δίπλα από ένα πτώμα, αρχίζει να ξετυλίγει το κουβάρι της υπόθεσης το οποίο οδηγεί στην Ελένη. Η ίδια του εξηγεί ότι τότε στο νοσοκομείο είχε γεννήσει ένα κορίτσι με κάποια γενετική ανωμαλία. Η τότε κλειστή κοινωνία της επαρχιακής πόλης και ο φόβος της κοινωνικής κατακραυγής, την ανάγκασε να ανταλλάξει το παιδί της με το άλλο που η μητέρα του είχε πεθάνει. Αυτό έγινε εφόσον εξαγόρασε τον γιατρό με χρήματα και την Αριστέα Κασσιμάτου με τον σταυρό.Η εξομολόγηση αυτή της Ελένης δείχνει στον Στεργίου τον κάτοχο του σταυρου.Τα πράγματα αρχίζουν να ξετυλιγονται.Ψαχνοντας την ζωή της Κασσιμάτου –η οποία είχε πια πεθάνει-ο αστυνόμος ανακαλύπτει ότι είχε ένα παιδι.Ένα κοριτσι.Αυτό ήταν το μωρό που είχε αφήσει η Ελένη στο μαιευτηριο.Το μωρό αυτό,στα 25 της πια και μεγαλώνοντας μέσα σε ένα περιβάλλον που το απέρριπτε,που το γέμιζε ενοχές και δεν το έκανε αποδεκτό λόγω της ιδιαιτερότητας του ισοπεδώθηκε και κατέρρευσε όταν έμαθε τι είχε γίνει στο παρελθον.Το μίσος και η δίψα για εκδίκηση γεννήθηκε μέσα της και την οδήγησε να γίνει μια στυγερή δολοφονος.Όταν όμως στο τέλος έρχεται αντιμέτωπη με την πραγματικη της μητέρα καταλαβαίνει ότι εκείνη ήταν ένα πιόνι ενός συστήματος που δεν έχει συναισθήματα μόνο νόμους που τιμωρουν.Καταλαβαινει επίσης ότι η μητέρα της δεν έπαψε να την αγαπάει. Τότε συνειδητοποιεί τι είχε κάνει και αυτοκτονεί.
Συγκινητικό στο τέλος που η Ελένη έσμιξε με εκείνο τον εραστη-φανταρο, που την αποκαλούσε ξωτικό.
Εξαιρετικό με πολλές λεπτομέρειες. Έχει αξιομνημόνευτους χαρακτήρες, ενδιαφέρουσα πλοκή και ζωντανούς διαλόγους. Παρ'όλες τις αναχρονίες του δεν κουράζει και δεν μπερδεύει τον αναγνώστη.
Ήταν χρήσιμο αυτό το σχόλιο;
Ναι
/
Όχι