Στα μάτια των δυτικών, το Ισλάμ εμφανίζει, αρκετά συχνά, μια εικόνα σταθερότητας, ταυτότητας και δυναμισμού. Είναι δε πιθανόν οι ίδιοι οι ισλαμιστές να συμμερίζονται αυτή την άποψη όταν απολαμβάνουν τον επανεξισλαμισμό των μουσουλμανικών κοινωνιών και ατόμων. Αυτή την άποψη θέτει ο Ολιβιέ Ρουά υπό αμφισβήτηση. Βλέπει για παράδειγμα ότι η προπαγάνδα μέσω ίντερνετ ως πράξη πολιτική και τρομοκρατική ακολουθεί μοντέλα δράσης και στράτευσης πέρα για πέρα δυτικά.
Στην πραγματικότητα, με δεδομένο το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης, το πέρασμα του Ισλάμ στη Δύση καθιστά άκυρη κάθε άποψη που στηρίζεται στην πολιτισμικότητα ή την ουσιοκρατία, ακόμη και αν οξύνει τους εξορκιστικούς χειρισμούς. Δεν υπάρχει γεωστρατηγική του Ισλάμ, γιατί δεν υπάρχει πλέον γη του Ισλάμ ούτε μουσουλμανική κοινότητα, παρά μόνο μια θρησκεία που μαθαίνει να απο-προσωποποιείται και μουσουλμανικοί πληθυσμοί που διαπραγματεύονται τις νέες ταυτότητές τους, ακόμα και μέσα από τη σύγκρουση.