Ζούμε μέσα σε μια "πολυτελή" ασχήμια, μέσα σε νεοπλασματικά πολεοδομικά μορφώματα του αστικού ιστού, τα οποία οι αισιόδοξοι εξακολουθούν να αποκαλούν "πόλεις" και τα οποία ουδεμία σχέση έχουν πλέον με τη γνωστή σε μέγεθος και τρόπο συγκρότησης "πόλιν" της αρχαίας Ελλάδας, απ\' όπου και πήραν το όνομά τους.
Όμως, σε τέτοιες ακριβώς εποχές είναι που πρέπει να αντιστεκόμαστε.
Σε τέτοιες εκφυλισμένες ιστορικές εποχές, όπως αυτή που περνάμε τα τελευταία χρόνια, τόσο στη χώρα μας όσο και παγκόσμια, εποχές όπου θίγεται βαθιά η ανθρώπινη αξιοπρέπεια (τόσο οικονομικά, όσο όμως και πολιτικά, κοινωνικά και ιδεολογικά), το να μιλάει κανείς για αρχιτεκτονική σύνθεση εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί ουτοπικό. Και αν επιμείνει και λίγο περισσότερο, διόλου δύσκολο να τον χαρακτηρίσουν και γραφικό. Και αυτό γιατί σήμερα σταδιακά, αλλά σταθερά, υποκαθίσταται πλέον η συνείδηση από το χρήμα, η ποιότητα από την ποσότητα, το "είναι" από το "έχειν", η κοινωνική χαρά από το φόβο και η ανθρωπιά από την αδιαφορία και τη μοναξιά.