Ο Δήμος Θέος είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου. Αλλά ένα κεφάλαιο που παραμένει "ανοιχτό", με την έννοια ότι εμείς -οι αποδέκτες του έργου του Θέου- δεν έχουμε ξεκαθαρίσει τη σχέση μας μαζί του. Ή, ίσως, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένα κεφάλαιο "κλειστό", με την έννοια ότι δεν έχουμε ακόμη αποκρυπτογραφήσει όσα ο Θέος έχει καταθέσει.
Το κεφάλαιο Δήμος Θέος άρχισε να γράφεται ορμητικά τη δεκαετία του εξήντα, με την ενθουσιώδη υποδοχή -και τη γενική αποδοχή- που συνάντησαν οι ριζοσπαστικά καινοτόμες πρώτες ταινίες του: το από κάθε άποψη πρωτοπόρο ντοκιμαντέρ "Εκατό ώρες του Μάη" και το εμβληματικό για τον κινηματογράφο μας "Κιέριον". Αλλά ο ενθουσιασμός μετατράπηκε σε αμηχανία, επιφυλακτικότητα ή και ανοιχτή εχθρότητα, όταν ο Θέος, εμβαθύνοντας στον προβληματισμό και τη θεματολογία που τον είχαν απασχολήσει και στο "Κιέριον", παρουσίασε στη συνέχεια τη "Διαδικασία", τον "Καπετάν Μεϊντάνο" και τον "Ελεάτη Ξένο", τρεις ταινίες σύνθετες στη δομή τους, όπου η βαθιά γνώση των ιστορικών διεργασιών διασταυρώνεται με την επίκληση αρχετυπικών μύθων, ο φιλοσοφικός στοχασμός με την ποιητική διάθεση και η ελληνικότητα με την οικουμενικότητα. [...]
\'Ετσι, το αναδρομικό αφιέρωμα στον Δήμο Θέο που οργανώνουμε φέτος, δεν είναι μόνο μια οφειλόμενη τιμή σε έναν σημαντικό Έλληνα δημιουργό, αλλά και μια πρόσκληση-πρόκληση στους νεώτερους, κυρίως, θεατές να αποκτήσουν την εμπειρία της επικοινωνίας με έναν "άλλο" κινηματογράφο, έναν κινηματογράφο που δεν προσφέρεται για εύκολη κατανάλωση, αλλά προσφέρει ερεθίσματα για πολύτιμες πνευματικές αναζητήσεις.

(από τον πρόλογο της Δέσποινας Μουζάκη)