"Ο Πωλ διαθέτει την ιδιοφυΐα μεγάλου ζωγράφου. Δε θα γίνει, όμως, ποτέ μεγάλος ζωγράφος. γιατί απογοητεύεται με το παραμικρό".
Το καυστικό αυτό σχόλιο του Εμίλ Ζολά, παιδικού φίλου του Σεζάν, χαρακτηρίζει ολόκληρη τη ζωή και την καλλιτεχνική πορεία του ζωγράφου. Ωστόσο, βαθιά μέσα του, ο Σεζάν πίστευε στην ιδιοφυΐα του και ήταν αποφασισμένος να πετύχει τους καλλιτεχνικούς του στόχους. Αυτή η πίστη παρέμεινε ακλόνητη ακόμα και εκείνα τα σύντομα διαστήματα που ο ζωγράφος, απογοητευμένος, αμφέβαλλε για τις ικανότητες του. Ο Σεζάν αρνούνταν οποιοδήποτε είδος καλλιτεχνικού συμβιβασμού. Το ίδιο ανυποχώρητος ήταν και απέναντι στις κοινωνικές συμβάσεις, με αποτέλεσμα να δείχνει συχνά αλλόκοτος και εκκεντρικός.
Ο Σεζάν έζησε μόνο για τη ζωγραφική. Ήταν το μοναδικό του πάθος. Οι οικογενειακοί δεσμοί και οι φιλικές σχέσεις έρχονταν πάντα σε δεύτερη μοίρα για τον "ερημίτη του Αιξ-αν-Προβάνς". Έβλεπε τον κόσμο γύρω του με τα μάτια του ζωγράφου. Μελετούσε τις οπτικές εντυπώσεις που δημιουργούνται από το φως και τη σκιά και ερευνούσε τις σχέσεις μεταξύ χρώματος και μορφής. Γι\' αυτόν, η ζωή ήταν ένας αδιάκοπος αγώνας. Αυτοδίδακτος, σπάνια ικανοποιούνταν από το αποτέλεσμα του μόχθου του. Κάθε νέος πίνακάς του ήταν πηγή όχι τόσο ευχαρίστησης, όσο οδύνης για την αποτυχία του να κάνει πραγματικότητα τις ιδέες του. Έτσι, συχνά κατέστρεφε έργα του, απογοητευμένος και οργισμένος με την ανικανότητά του. [...] (από τη σελ. 7 του βιβλίου)