Με μια γιορτή -έστω μικρή- συμπίπτει για μας το ανέβασμα του "Παίζοντας με τη φωτιά". Συμπληρώθηκαν πέντε χρόνια από την πρώτη μας παράσταση, τη "Φιλονικία" του Μαριβώ. Πέντε χρόνια με πολλή δουλειά, με τη δημιουργία του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, με αρκετές θεατρικές παραγωγές και πολλά σχέδια. Η παρέα παραμένει η ίδια, με δυο απώλειες που μας πονάνε: του Σάββα Χαρατσίδη και της Ντόρας Τσάτσου.
Υπάρχει και μια ενδιαφέρουσα συνάντηση (για μένα τουλάχιστον) ανάμεσα στο πρώτο έργο που ανεβάσαμε και το τωρινό: Στη "Φιλονικία" οι έφηβοι ανακαλύπτουν τον κόσμο, τον εαυτό τους, το σώμα τους, τον έρωτα και την απιστία. Στο "Παίζοντας με τη φωτιά" οι νέοι παίρνουν τη σκυτάλη για να δοκιμάσουν πιο προχωρημένα κι επικίνδυνα ερωτικά παιχνίδια: τι σημαίνει ένας τρίτος για το ζευγάρι. Σκηνοθετικά, στην παράσταση της "Φιλονικίας" οι έφηβοι έβγαιναν από γυάλινα κουτιά για να δοκιμαστούν στο πείραμα του Μαριβώ. Και ο Στρίντμπεργκ τοποθετεί τη δράση του έργου του σε μια βεράντα κλεισμένη με τζαμωτό.
Στο "Παίζοντας με τη φωτιά" όλα αρχίζουν και τελειώνουν μέσα σ\' ένα καλοκαιριάτικο πρωινό. Κάτω από το φως του ήλιου, οι ψυχές των ανθρώπων είναι εκτεθειμένες στα βλέμματα των άλλων, πάνω και κάτω απ\' τη σκηνή, όπως στο τραπέζι του ανατομείου. Κάτω απ\' την ανέμελη επιφάνεια, μπορεί κανείς να διακρίνει την πλήξη και τις βαλτωμένες σχέσεις. Τα πρόσωπα προσπαθούν να γεμίσουν τα κενά της ζωής τους, να δώσουν νόημα στην ύπαρξή τους. Πώς; Ανανεώνοντας τα ερωτικά τους ενδιαφέροντα. Αρπάζονται απ\' ό,τι βρίσκεται μπροστά τους. Θέλουν και δεν θέλουν, είναι και δεν είναι έτοιμο. Εξαπατούν, αλλά κυρίως αυταπατώνται, εναλλάσσοντας συνεχώς τους ρόλους του θύτη και του θύματος, μέσα σε μια ατμόσφαιρα αισθησιασμού και συναισθηματισμού. Παίζουν με τον έρωτα, με τη φωτιά, στο τέλος όμως καψαλίζονται όλοι. Γιατί κανείς δεν μπορεί να καυχηθεί πως το ξέρει αυτό το παιχνίδι.
Τα πρόσωπα πάσχουν. Κι όμως, αυτό το έργο του Στρίντμπεργκ το ονομάζει "κωμωδία". Ίσως γιατί τα δράματα των ανθρώπων παραείναι ρηχά μερικές φορές, κι η ζωή μοιάζει να τους περιγελάει. Μια κωμωδία λοιπόν φτιαγμένη από τα υλικά του δράματος. Στην κόψη του ξυραφιού.

Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος