[...] Αυτούς τους τροβαδούρους, που δεν παύω να τους ακούω και να τους ξανακούω, λιώνοντας τα βινύλιά τους στο πικάπ, πίνοντας εωθινά ουίσκι με όσους τους αγάπησαν μαζί μου, μιλώντας γι\' αυτούς ατελείωτες ώρες στα πιο όμορφα μπαρ της Αθήνας, ναι, αυτούς τους τροβαδούρους θέλω πάντα να θυμάμαι και θέλω πάντα να τους θυμίζω. Έγραψα για τον Κοέν και τον Ντύλαν, για τον Βαν Μόρισoν και τον Νηλ Γιανγκ , για τον μακαρίτη Τζον Λένον και για τον αείμνηστο Τζόνι Κας, γιατί μια ζωή ήσαν για μένα παρόντες με τις μελωδίες τους, με το ήθος τους, με τον τρόπο ζωής τους, με τα στοιχήματα που έπαιξαν και κέρδισαν, με το ότι με έκαναν, κι εμένα, όπως έλεγε ο ποιητής Νίκος Καρούζος, "απόγονο της νύχτας και χερουβείμ αρουραίο".
Τα κείμενα που θα διαβάσεις, αναγνώστη, δημοσιεύτηκαν, με μικρές αλλαγές, στο Έψιλον της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας (Λένον, Κας, Γιανγκ, Μόρισον), στο βιβλίο του Λέοναρντ Κοέν "Το αγαπημένο παιχνίδι" (εκδ. Μελάνι) ως πρόλογος, και στον τόμο Bob Dylan, "Τραγούδια", ως επίμετρο.
[...]