"Ραμψίνιτος ή Οι κλέφτες" - "Λεσβίες" - "Η γυναίκα του Κανδαύλη" - "Όλα πουλιόνται κι όλα αγοράζονται" - "Κροίσος και Σόλων" - "Το δαχτυλίδι του Πολυκράτη" - "Ο Κανένας" - "Άμασις
ή Τα τόξα" - "Η μονοτονία της αθανασίας" - "Ο άλαλος γιος του Κροίσου" - "Ιξίων" - "Στις Θερμοπύλες" - "Ο σκοτεινός λόγος".

Πάρτε επτά ιστορίες από τον Ηρόδοτο, προσθέστε πέντε διαλόγους από τον Λουκιανό
και ανακατέψτε σαράντα αποσπάσματα από τον Ηράκλειτο. Αυτή είναι η δοσολογία.
Γιατί όμως επέλεζα ειδικά αυτούς τους τρείς συγγραφείς; Και κατά πόσον η ανάμειξή τους αποτελεί όντως ένα είδος αρχαίας συνταγής;
Ιστορίες, φιλοσοφικός στοχασμός και κωμικές καταστάσεις. Στη θέση τους μου αρέσει
να χρησιμοποιώ τις λέξεις παραμυθάς, σκοτεινός και ελαφρύς, που για μένα κάνουν ακριβώς το ίδιο.
Αυτή είναι η αρχαία συνταγή μου.
Συνδέονται όντως μεταξύ τους τα αυθαίρετα επιλεγμένα αποσπάσματα που χρησιμοποίησα εδώ, ώστε να δημιουργείται ένα μυθιστόρημα; Αυτό εναπόκειται στη δική σου κρίση Σοφέ Αναγνώστη.
Τουλάχιστον δέξου ότι προσπάθησα να έχω ως επίγραμμά μου, καθώς επέλεγα και μετέφραζα και ανεμείγνυα τα υλικά την ακροτελεύτια φράση του Ηράκλειτου με την οποία κλείνει αυτό το βιβλίο: "και από τα πάντα ένα και από ένα τα πάντα".