Με ενδιαφέρει η περιπέτεια του χαρτιού, διότι το λευκό χαρτί το θεωρώ την πιο μεγάλη πρόκληση. Δεν πιστεύω στην έμπνευση. Κάθε φορά που ξεκινάω νομίζω πως δεν ξέρω να ζωγραφίζω. Ζωγραφίζω εν υπνώσει. Το αποτέλεσμα το βλέπω μετά κι εγώ, ως θεατής, λέει στα Νέα ο Νίκος Χουλιαράς λίγο πριν κάνουν κατάληψη στους λευκούς τοίχους της γκαλερί Νέες Μορφές, οι Μαύρες ζωγραφιές του. Οι μικρών διαστάσεων νέες δημιουργίες του, που χρειάστηκαν δυο-τρία καλοκαίρια και αρκετές ώρες τηλεφωνικών συνδιαλέξεων για να αποκτήσουν υπόσταση.
Δεν ξέρω τι θα φτιάξω κάθε φορά, γι\' αυτό και περνάω καλά. Καθώς προχωράω, αυτό που φτιάχνω αλλάζει μορφή. Είναι ένας κόσμος που σιγά σιγά γίνεται δικός μου λέει για τα καινούρια έργα που φιλοτέχνησε με μαύρο μελάνι, σαν να έβαλε στο χαρτί καρέ καρέ τις σκηνές από σουρεαλιστική ταινία. Πρωταγωνιστές, οι σκιές που συχνάζουν στα έργα του και σκόρπιες λέξεις που ο καλλιτέχνης χαρακτηρίζει βροχή.
Ποιοι είναι όλοι αυτοί οι σκιώδεις τύποι;
Η μαγεία είναι ότι δεν τους γνωρίζω, αλλά μου φαίνονται στενοί συγγενείς. Έρχονται από το σκοτάδι και είναι σοφοί όπως τα παιδιά. Πάντως δεν τους λείπει το χιούμορ, επειδή τους λείπει το χρώμα. Εξάλλου χρώματα δεν είναι μόνο τα σφοδρά κόκκινο, πράσινο, που βλέπουμε στις αφίσες. Η Ελλάδα έχει φως και σκοτάδι.
(απόσπασμα από συνέντευξη του Νίκου Χουλιαρά στην Μαίρη Αδαμοπούλου, εφημερίδα Τα Νέα, 7 Νοεμβρίου 2006)