Σύμφωνα με την οικοσυστημική αντίληψη για τις ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, η αναποτελεσματική μαθησιακή και κοινωνική συμπεριφορά ενός παιδιού θα πρέπει να θεωρείται αποτέλεσμα κάποιων μη παραγωγικών ή ακατάλληλων σχέσεων του με το περιβάλλον κι όχι αποκλειστικό προϊόν ατομικής παθολογίας. Συνεπώς, η διατύπωση και ο έλεγχος των κατάλληλων υποθέσεων για τις δυσκολίες μάθησης και προσαρμογής του προϋποθέτουν τη συγκέντρωση στοιχείων για τους τρόπους με τους οποίους το παιδί αποκτά, οργανώνει, διατηρεί και παράγει γνώσεις και δεξιότητες στο σχολικό πλαίσιο στο οποίο βρίσκεται και υπό την επίδραση του διδακτικού οικοσυστήματος στο οποίο ανήκει. Οι αντιλήψεις αυτές καθιστούν αναγκαία την υιοθέτηση προσεγγίσεων αξιολόγησης που δίνουν έμφαση στη δυναμική διερεύνηση της φύσης της αλληλεπίδρασης παιδιού και περιβάλλοντος και αφίστανται των παραδοσιακών στατικών δοκιμασιών των επιμέρους ικανοτήτων. Μια τέτοια προσέγγιση είναι και η «οικοπροσαρμοστική αξιολόγηση» που παρουσιάζεται στον παρόντα τόμο.
Η «οικοπροσαρμοστική αξιολόγηση» αποτελεί μέρος μιας νέας προσέγγισης της διδασκαλίας, που ονομάζεται «οικοπροσαρμοστική διδασκαλία». Η «οικοπροσαρμοστική διδασκαλία» δεν χρησιμοποιεί προδιαγεγραμμένες μεθόδους και τεχνικές ανάλογα με την κατηγορία ειδικών αναγκών στην οποία θα τύχει να τοποθετηθεί ένα παιδί. Αντίθετα, ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την προσαρμογή των παιδαγωγικών και διδακτικών επιλογών που θεωρούνται αναγκαίες γι\' αυτό το παιδί στο συγκεκριμένο οικοσύστημα στο οποίο λαμβάνει χώρα η διδασκαλία.